kimsenin yüzünün gülmemesi

fotoğrafçılığa başlamam ile birlikte fark ettiğimdir. tabi işimiz gereği habersiz bir şekilde sokaktan geçen insanları uzak mesafeden çekiyoruz. bu çekimler esnasında fotoğraflarda herkesin asık suratlı, kızgın veya hüzünlü olduğunu fark ettim.

çektiğim kişilere fotoğrafı gösteriyorum ve asabi bakmışım falan gibi tepkilerle dönüş alıyorum. beğenmiyorlar tabi.*

vurucu olan kısım geliyor- düşünsenize habersiz olunca hepimiz gülümseyemediğimiz fotoğraflardayız. lakin haberimiz olduğunda gülüyor ve iyiymiş gibi gözükmeye çalışıyoruz.
nasıl da rol alıyoruz hayata karşı.

toplumsal bir depresyon durumu var bence. çoğunluk mutsuz ve ümitsiz. fotoğraf çekilmek için bile gülecek halim yok, son birkaç gündür fotoğraf çekilmekten kaçarken fark ettim bunu. umarım her şey düzelir herkes için.

2008 senesinde ailevi problemlerin çok olduğu bir zamanımda bile ş.arası otobüste giderken milli maç yayını vardı. insanlar neşeli, milli takım güzel, yaz sevimli ve herkes mutluydu. o ana geri dönmek isterim.

malum parti ve malum kişi saolsun.

eskiden televizyonlarda bile avrupa yakası çeşidinde efsaneleşmiş senaryolarla gülebiliyorduk. onları bile elimizden aldılar.

yani bir teorim var da diğer ülkelerden eğitilmemiş insanları alıp burdaki bizim insanları da asabileştirip ortaya iç savaş çıkarmaya çalıştıklarını düşünüyorum.
yani bunu bile bile istedikleri çok belli ki. o kadar şeyden çıkarım yaparsanız bu sonuca ulaşırsınız.
dayanıp toplumu yozlaştıracak kültürlerle içli dışlı da olmadan direnmeliyiz.