küçükken sizi ağlatan olaylar

on yaşlarımda saçlarımı kestirmiştim ve bir kız çocuğu gibi ağladım, sanırım saçlarımın bir daha geri gelmeyecğini düşünmüştüm, sonra döküldülerse de pek umursamadım

annem kemerle doverken, evde kavga varken, sarki dinlerken, fakirlikten falan.

mesut yılmaz & tansu çiller ikilisi. *

barbie dreamhouse

scooby doo'nun yayınlanma saatini kaçırmak.

green mile da çoğu sahne.

bir oyun vardı bebek bakıcılığı yapıyordum. birden fazla bebek olunca hepsine aynı anda yetişemedim ve bebeklerden biri açlıktan mutfağın önüne gidip orada öldü. ben de etkilenip ağlamıştım.

kaybolmak. korkudan ağladığım yetmezmiş gibi bir de kaybolduğum için annemden dayak yiyordum. daha çok ağlıyordum.

şiddet. hem psikolojik şiddete maruz kalmak, hemde fiziksel şiddeti izlemek.

telegram'da karşıma çıkan bıçaklı infaz videoları. a.koyayım teknoloji.

bazen o kadar travmatik şeylerdir ki ağlaya ağlaya unutursunuz ağlamayı.. boğazınız da bir yumruk varken yutkunmayı öğrenirsiniz.. sonrası mı artık her şey sıradanlaşır ve beyniniz ağlamanız gereken yerlerde olayı kesip siz büyüyene kadar masumca oyunlarla teselli etmeye çalışır..
bazılarınız ne şanslıymış diyorum ağladığınız şeyleri okuyunca..

beşiktaş'ın yenilmesi.

travma etkisi yapmış olabilecek olaylardır.

kıskançlık, paylaşamama, düşme-kalkma vs durumları ile çok şeye ağlamışımdır. şımarık bir çocuktum.

bunlarla hiç alakası olmayan bir gazete haberine de günlerce ağlamıştım gizli gizli. okumayı yeni öğrendiğimde elime geçmişti ve bir kadının 17 yaşındaki öz kızına para karşılığı fuhuş yaptırdığı yazıyordu.
hatta ben onu okurken orhan gencebay şarkısı çalıyordu. o şarkıyı ne zaman duysam, o kızın yüzünü tekrar hatırlıyorum.
sanırım ''annelik'' konusunu sorguladığım ilk durumdu.