kuran kursunda kuranı en iyi okuyan çocuk

yıl 2005 , bir istanbul yazında sabah kahvaltımı etmiş annem kapıya kadar uğurlamış ve kuranı taşırken yüksekte tut demiştir. bende kuranı iki elimle sıkı sıkı tutarak göğsüme doğru yaklaştırarak caminin yolunu tuttum. içeri girdiğimde rahlelerin dizildiği bir daire çizilerek ortasında hocanın olduğu bir ortamla karşılaştım. kendime bir rahle alarak selamın aleyküm diyerek oturdum. orada herkes kuranı kekeleyerek okuduğu için kimse kimseye gülemiyordu ta ki sıra o çocuğa gelene kadar. hani derler ya nur yüzlü çocuk diye işte tam öyleydi bu çocuk. çocuk kurana o kadar hakim bir şekilde okuyordu ki tüm çocuklar birbirimizin yüzüne bakıyorduk. aklımdan ben de böyle okumalıyım diyordum ama nafile bu kadar iyi okumak sadece hocalar için geçerli değil mi diyordum. sözün özü o çocuk benim ve kuran kursundaki arkadaşlarımın çok özendiği bir çocuktur.

gittiğim kur'an kursunda bendim o çocuk. üstelik başkan da olmuştum havamdan geçilmezdi laf aramızda.

"ateist genlerim neler görüyor?" dediğim görünmez hiyerarşik ünvan.

kursta ben değildim, ihl okudum, orada da ben değildim.

peki okuduğunu anladı mı bu çocuk?
aklımda deli sorular....

allah’ın sözleri kötü okunamayacak kadar güzel ve gönüle hitap ettiğinden ötürü, okuyan herkes güzel okuyacağı için, var olmayan en iyi okuyan çocuk.

şimdi ateist, ve sokaklarda kimlik arıyor gölgeler.