1.
yönetmen koltuğunda werner herzog bulunan, 1968 yılında vizyona girmiş, her sahnesini hipnoz olmuş gibi izlediğim, keşke renkli bir versiyonunu izleyebilseydim diye iç geçirdiğim, beni biraz etkilemiş bir film lebenszeichen...
konusuyla başlayalım... bir film uyarlaması olan lebenszeichen üç farklı alman askerinin, ikinci dünya savaşı en kanlı çatışmalara sahne olurken savaştan uzakta bir yerlerde sıkılmasıyla başlıyor... kendileri sessiz, sakin, en ufak bir aksiyonun olmadığı yunan adasında adeta mahsur kalmış gibi hissediyorlar...
buraya neden geldiklerini anlatıyor film başlarda, yaralanmışlar ve dinlenebilmeleri için buraya göndermişler onları... onlar da sıkıntıdan köydeki antik dönem yazıtlarını okuyarak, havai fişek yaparak, insanlarla bir şekilde diyalog kurmaya çalışarak yaşamaya çalışıyorlar ama olmuyor, bir yerde içlerinden birisi yavaş yavaş kafayı yemeye başlıyor... sonrası mı? ben anlatmayacağım, izlemek lazım.
film yunan adalarındaki farklı milliyetteki insanların ne kadar kardeşçe yaşadığından tutun, alman askerlerinin anavatanlarından bu kadar uzakta, sıcak kanlı, nazik, tatlı insanların arasında ne kadar soğuk ve mutsuz hissettiğini çarpıyor gözümüze...
o manzaralar yok mu, aah, beni kendimden geçirdi... o güzel manzaralar, insanlar, ağaçlar, kuşlar, kediler... bir yunan adası belgeseli gibiydi, bayıldım...
çok güzeldi, tekrar ve tekrar izleyeceğim bu filmi.
konusuyla başlayalım... bir film uyarlaması olan lebenszeichen üç farklı alman askerinin, ikinci dünya savaşı en kanlı çatışmalara sahne olurken savaştan uzakta bir yerlerde sıkılmasıyla başlıyor... kendileri sessiz, sakin, en ufak bir aksiyonun olmadığı yunan adasında adeta mahsur kalmış gibi hissediyorlar...
buraya neden geldiklerini anlatıyor film başlarda, yaralanmışlar ve dinlenebilmeleri için buraya göndermişler onları... onlar da sıkıntıdan köydeki antik dönem yazıtlarını okuyarak, havai fişek yaparak, insanlarla bir şekilde diyalog kurmaya çalışarak yaşamaya çalışıyorlar ama olmuyor, bir yerde içlerinden birisi yavaş yavaş kafayı yemeye başlıyor... sonrası mı? ben anlatmayacağım, izlemek lazım.
film yunan adalarındaki farklı milliyetteki insanların ne kadar kardeşçe yaşadığından tutun, alman askerlerinin anavatanlarından bu kadar uzakta, sıcak kanlı, nazik, tatlı insanların arasında ne kadar soğuk ve mutsuz hissettiğini çarpıyor gözümüze...
o manzaralar yok mu, aah, beni kendimden geçirdi... o güzel manzaralar, insanlar, ağaçlar, kuşlar, kediler... bir yunan adası belgeseli gibiydi, bayıldım...
çok güzeldi, tekrar ve tekrar izleyeceğim bu filmi.
devamını gör...