1.
bireyin kendisini olduğundan daha büyük ve önemli görme, gösterme durumudur. kişinin kendisinde olmayan üstün nitelikleri varmış gibi yapmasıdır. büyük bir ruhsal problemin belirtisidir.
devamını gör...
2.
kendini bilmezlik.
devamını gör...
3.
internet çağının getirdiği en büyük nimetlerden biri, her kafadan bir sesin çıkması, herkesin her platformda düşüncelerini özgürce savunabilmesi. ama tabii ki, bu da megalomanların ortaya çıkması için bulunmaz fırsatlar sunuyor. gerçek hayatta kimseye bakmayan, belki de çamaşır makinesinin sesinden bile daha fazla duyulmayan insanlar, sanal dünyada birden bire kimse beni anlamıyor ama ben çok önemli biriyim havasına bürünüyor.
gerçek dünyada, ya da diyelim ki okulda ya da iş yerinde neden hep ben bu kadar zorlanıyorum? diyen biri, internette bir bakıyorsun, "başarısızlığa dair yazılmış tek kitapta benim adım var ama neyse ki zenginim ve güçlü bir liderim" tarzında bir kişiliğe bürünmüş. yani, bir nevi sanal dünyada, herkesin "muhammed ali gibiyim, tüm zorlukları tek yumrukla nakavt ederim şeklinde" hikayelerini anlatmasına olanak tanıyoruz.
tabii, megalomanlar bu sahte kimliklerine o kadar bağlanıyorlar ki, gerçek ile kurgu arasındaki sınırları bir süre sonra kendileri de kaybediyorlar. bu tipler, sadece kendilerini övmekle kalmayıp, başkalarına da dik dik bakıp, sahip oldukları hayatın ne kadar harika olduğunu anlatmaya başlarlar. eleştiri mi? pfff! onlar sadece her zaman haklı olduklarını düşünürler. ya da belki de, içlerinde derin bir boşluk vardır, kim bilir? bu boşluğu başkalarını küçümseyerek doldurmaya çalışıyorlardır; ama onlara göre, aslında bu, düşünce derinliğinin ta kendisidir.
sonuç? sosyal ilişkiler biter, yalnızlık başlar, psikolojik sorunlar artar. ama merak etmeyin, onlar hala başarılarının tadını çıkarırlar. belki de tek istedikleri, gerçekten sevilmekti. ama ne yazık ki, bunun yerine boş bir egoya, sanal alkışlara ve sıkça duydukları "yalnızım ama hep haklıyım" felsefesine saplanıp kalmışlardır. ve işte böylece, sanal dünyanın yüce maskaraları olarak yaşamlarına devam ederler, kimse onları ciddiye almasalar da…
gerçek dünyada, ya da diyelim ki okulda ya da iş yerinde neden hep ben bu kadar zorlanıyorum? diyen biri, internette bir bakıyorsun, "başarısızlığa dair yazılmış tek kitapta benim adım var ama neyse ki zenginim ve güçlü bir liderim" tarzında bir kişiliğe bürünmüş. yani, bir nevi sanal dünyada, herkesin "muhammed ali gibiyim, tüm zorlukları tek yumrukla nakavt ederim şeklinde" hikayelerini anlatmasına olanak tanıyoruz.
tabii, megalomanlar bu sahte kimliklerine o kadar bağlanıyorlar ki, gerçek ile kurgu arasındaki sınırları bir süre sonra kendileri de kaybediyorlar. bu tipler, sadece kendilerini övmekle kalmayıp, başkalarına da dik dik bakıp, sahip oldukları hayatın ne kadar harika olduğunu anlatmaya başlarlar. eleştiri mi? pfff! onlar sadece her zaman haklı olduklarını düşünürler. ya da belki de, içlerinde derin bir boşluk vardır, kim bilir? bu boşluğu başkalarını küçümseyerek doldurmaya çalışıyorlardır; ama onlara göre, aslında bu, düşünce derinliğinin ta kendisidir.
sonuç? sosyal ilişkiler biter, yalnızlık başlar, psikolojik sorunlar artar. ama merak etmeyin, onlar hala başarılarının tadını çıkarırlar. belki de tek istedikleri, gerçekten sevilmekti. ama ne yazık ki, bunun yerine boş bir egoya, sanal alkışlara ve sıkça duydukları "yalnızım ama hep haklıyım" felsefesine saplanıp kalmışlardır. ve işte böylece, sanal dünyanın yüce maskaraları olarak yaşamlarına devam ederler, kimse onları ciddiye almasalar da…
devamını gör...