minibüste kalan son yolcu olduğunu fark etmek

gerginlik nedenidir. şoför her an gaza basıp yan yola dalacak gibidir. inin.

şoför eğer güven verdiyse özel araç tutmuş hissi de verebilir.

yolcu açısından bilmem ama şoför açısından elimde şu video var.

aşırı tedirgin olup ineceğim yere çok kalmamışsa iner yürürüm. çok varsa da annemi ararım : "varmak üzereyim, yetişirim bekleyin orada." derim. ya da telefonu sessize alıp olmayan sevgilimle konuşuyor gibi yaparım. "geldim hayatım, varmak üzereyim sen neredesin?" gibi konuşurum.
gece yapıyorum bunları genelde. gündüz tek kaldığım olmuyor kolay kolay.. *

telefonda annemin numarası hazır olacak şekilde beklerim. ülkenin hali ortada maalesef. bir gün bir yerde cesedimizin bulunma ihtimali, kaybolma ihtimalimiz, tacize tecavüze uğrama ihtimalimiz çok yüksek.
özgecanın başına gelen şeylerin bizim başımıza gelmeyeceğinin garantisi yok. o yüzden allah yar ve yardımcımız olsun.

urktugum olaydır.

bir de şoför dikiz aynasından sizinle göz göze gelmeye çalışıyorsa macera dolu amerika.

gerçi en son şehir içi otobüse bindiğimde yıl 2008'di galiba. taksim'den beylikdüzü'ne; yanlış hatırlamıyorsam 500t mi neydi adı. çift katlı olanlardan.

ülen üniversite canlandı gözümde gece gece.

bir kadın olarak şu dönemde yaşayabileceğim en korkunç şeylerden biridir. psikolojik travmamıza bakar mısınız, neler yaşıyoruz ya.

ülkede minibüse binmek bile bir risk. sona kalır mıyım acaba? bana herhangi bir şey yapar mı acaba? eleştirince de "erkek düşmanlığı" derler. giydiğimiz kıyafet, dışarıya çıktığımız saat, bindiğimiz toplu taşıma aracı hepimizin canından daha kıymetli. topluma kazandırılması gereken, hastalıklı düşüncelere sahip olan bizlere bunları hissettirenler mi? yoksa bunları hissettiğimiz için biz mi? dolmuşta son kaldığı için tedirgin olan kadınların da mı aile bireyleriyle sorunları oluyor yoksa?
(bkz: orenda_diye_birisi)

genelde şoförün şakağına beretta m92fs dayarım, o benden korksun.

lisede evci çıktığım dönemde okula dönerken sık sık başıma gelen durumdur. karanlığa kalmışsan, senden başka herkes inmişse için daralır. bazen yürümek daha güvenli gelirse son yolcularla inerdim. ama genelde ağır bavulum olduğundan son durağa kadar gitmek zorunda kalırdım.

minibüs otobüs farketmiyor ne yazıkki. artık psikolojimiz öyle bozuldu ki yolcu sayısı azaldıkça ve geriye erkekler kaldıkça gerilemeye başlıyorum. kafamda ne yapsam ki senaryoları dönüyor. kadın olmak zor vesselam.