monotonluk maratonu

derin bir denizin dibine çökmüş bir hazine aşk denen
gafilen bir av olur aniden bir kalp ve diğeri hükmeden
benden uzakta olsun derdim körpecik çocukken
gücümü toplamam gerekti aldanışımı yaşarken

kıvranışımı seyreden melekler gibidir sükunet
tam kendimi toplamışken önüme çıkar hayalet
ve korku içime hücmederken korkup kaçar cesaret
felaket sarsılışımı izler, cesede çevirir esaret

yardım et, bir iğne vur ve sönsün acımın yangını
güneş su olsa, yağmur kurusa ayıltamaz bu baygını
çok zorladım şansımı ve yatıştırdım hırsımı
yaşama kafa tutarken kafamı kırdı cadının tılsımı

hileden uzak bu adama sille vurma yazıktır
ille çile mi çekmem lazım?
nurum yüzüme dargındır
bil de gerisi mühim değil, sevgim sana özel ve saftır
bugüne dek işlediğim günaha istirhamım tek bir aftır

dökmek ister içini içim, anlatmalı mı biçim biçim?
her neşe, bir içim ve içlenişime direnişim.
ben yürüdükçe kalır izim, bitmek bilmez pembe dizim.
yüzüm her resimde karanlık, karamsar bir çizim

bak, yine başa döndü bu dünya
yine sona sardı aynı kaset, bıktım
bu monotonluk maratonu onu tanı
içine düşünce koştur

bak, yine başa döndü bu dünya
yine sona sardı aynı kaset, bıktım
bu monotonluk maratonu onu tanı
içine düşünce koştur