motor takılmış gibi tanım girerken aniden durgunlaşmak

bazen böyle başlıkların arasında gezer dururken, ah şuna da gireyim buna da gireyim, * bu komik yazayım diyerek fersah fersah dolanırken bir anda ya başlık bulamaz insan, ya da bir dönüp de bakayım ne yazmışım diye ara verir. işte o ara aslında bütün hızın kesildiği ve bilmeksizin kendini sükunetin kollarına bıraktığı andır kişinin.
döner bakarsın ki tanımlar almış yürümüş ama içleri boş. öyle gelir ya bazen insana. ki geneli öyle oluyor.
ve diyorsun ki kendine dur yeter artık... bunca kelime heder oldu tanımlarında oysa o harfler ne umutlarla birleşmişti ve kelime olmuştu. o kelimeler cümle. cümleler paragraf. paragraflar ormana dönmeli yurdumda. neyse ki kağıtlara yazmıyoruz bu tanımları yoksa ne israf ne israf.
internet olmasa mesela mektuplaşma yoluyla tanım yazsak ve onlar bir gazetede toplansa, ne kadar saçma olurdu.
ben başlığı unuttum ve bitiriyorum.
bu tanım muhtemelen tek kalacak ama alıştım üzülmeyin.

az önce yaptığım şeydir. sözlükte yelelerini savuran atımla koştururken aniden duruverdim. yazmadığım zamanların acısını çıkardım. belki yine aniden uzun bir süre dururum.

bir anda gelen "ben napıyorum" sorgusu. bütün yaşam amacım buraya oturup bunu yapmak mi sahiden diye düşündürür ama geçer sonra

şlak şlak yazarken pat diye beyinden ses gelmesi gibi olay.

ara sıra yaşıyorum ve bu beni üzüyor. beni seven yazarlarda üzülmesin diye hemen topluyorum kendimi.
yazmaya devam...