mutsuzluğun sanatçıya mutluluktan daha fazla ilham vermesi

evet.
aynı şey filozof içinde geçerlidir.
babası atinalı çok zengin bir sarraf olan diogenes in : babası iflas ettikten sonra evsiz kalıp dev bir şarap fıçısında
yaşayarak filozof olduğu, oradan da aynı fıçıyla sinop a geçtiği rivayet edilir.

mutsuzken şöyle bir şey * yazılırken, mutluyken şu * yazılmış.
hiç olmuş mu şimdi?

(bkz: zeki demirkubuz)

bu adamın filmleri kasvet, keder, aldatma, dram, karanlık, dostoyevski üzerine kuruludur. mutluluğun zerresi yoktur.

kötünün, çirkinin, melankolinin, mutsuzluğun verdiği estetik haz klasikleşmiş, romantik kurguların/eserlerin hiçbirinde yok. roman bağlamında bakılırsa milan kundera'nın dediği gibi roman okuruna "şu anda işler karışık" dedirtmeli. mutlu insanların romanı olmaz ki :)

derdi olmayan insan derdini sanat ile ortaya koyma ihtiyacı hissetmez.

sebebini acının olduğu gibi kalmayıp anlamlandırılabilir bir şeylere dönüşmesine bağlıyorum. mutsuzluk da mutluluklarımız gibi geçicidir ancak olumsuz duyguların insan üzerindeki baskısından dolayı mutsuzluklarımız bizi değişmeye, durup düşünmeye iter ama mutluluklarımız öyle değildir. mutluluklarda anı yaşarken mutsuzluklarımızda geçmişin gelecekle olan ince çizgisinde sıkışıp kalırız.

bunu kimi referans alarak açtın sayın yazar merak ettim

aşırı iyi yapıtlar genelde yoksulken veriliyor