okumayı sökünce kurdele takılması

çok hoş bir olaydı.o kurdeleli podiyemle sanki olimpiyat madalyası kazanmış gibi gerilerek yürürdüm acaba böyle bir uygulama hala var mı?

okumayı geç sökenlerin kabusu. yine de güzeldi.

1. sınıfta kolumu kırdığımdan (7 ay evde yattım) rengini bile bilmediğim kurdeledir.

ne güzel günlerdi yahu.
ilk ben sökmüştüm okumayı, ilk kurdeleyi de ben aldım haliyle. öğretmenimiz beni pek severdi. koşa koşa eve gelip annem, babama göstermiştim. aman aman ne büyük coşkudur o, anlatılmaz yaşanır derler ya hah tam olarak o.
göğsümü gere gere giderdim okula, kırmızı kurdelem kopmasın, kaybolmasın diye çok dikkat ederdim. o zamanlar tek derdim oydu. keşke derdim hep o olsaydı.

içimde her zaman bir ukde, bir yara olarak kalacak şey.

öğretmenim mi çok ilgisizdi, sınıf mı çok kalabalıktı ya da olay sadece benim salaklığımdan mı kaynaklı bilmiyorum ama ben okumayı bayağı bahar döneminin sonunda söktüm.*

ana sınıfının rahatlığından sonra ilk günden çubuk çizmeler ya da 2 sayfa a harfi ödevleri çok yorucu gelmişti. ödevleri ablama yaptırıp erkenden dışarı oynamaya çıkıyordum fjdjfj.

annemler durumu anlayınca her akşam sırayla babamla sayfalara nokta koyup benim o noktaları takip etmem şeklinde yazımı geliştirdiler. okumayı da yine ittire kaktıra bir şekilde söktürdüler ama ben o kurdeleyi hiç alamadım. canımı sıkan nokta bu.

ben okula başladığımda, öğretmen anne babaya sahip olmanın verdiği avantajla tabi, ince çocuk romanları okuyabiliyor, el yazısıyla yazı yazabiliyordum. böylece diğer dört kardeşten üçü gibi ben de yakama kurdele takamadım.

kurde ile bir fantezimiz var herhal. okursun kurdele takarlar. evlenir kadin kusak takarlar. bir yer acarsın kurdele keserler. takıyorlar efenim durduramıyoruz.

o kurdeleyi okulumda 1. sınıflar arasında ilk ben takmıştım. şöyle de bir hikayesi vardır. okulda hala çizgi çizmeyi öğrendiğimiz sırada annem okumayı öğrenmiş miyim diye bir şey okutur ve okuyamam haliyle. sonra canım annem her türlü yöntemle -içinde biraz şiddet de var- bir hafta içinde okumayı bana öğretiyor. nasıl güzel okuduğumu göstermek için beraber öğretmenimin yanına gidiyoruz. ben okuyorum takır takır öğretmenim şaşırıyor biz daha okumaya geçmemiştik diye. sonra işte okuma bayramı yapılıyor falan filan.

seni at gibi yarıştıracak olan sisteme "hoşgeldin" nişanıdır.

almıştım bende kırmızıyı hehehe.

ama ben kırmızı rengi severim okulda da o dönemler kırmızı converse giyen tek çocuktum ki hala giyerim.

gülümseten olaydır. kurdeleyi aldıktan kısa bir süre sonra, neden katkı payını ödemediğini açıklamak için de yaşıtlarının karşısında tahtaya kaldırılırsın. mutluluğun bedeli diyelim.

bir de kola takılan, kırmızı renkli faaliyet kolu bantları vardı.
ilkokula giden çocuklar daha o yaşta hava atarlardı.
bize bir şey takan olmadı maalesef.