rakı masası

sade ve şık olanı makbuldur.

kasıntı ve rakı edebiyatçısı bir tip olmazsa gayet keyif alınan masadır.

eğer kafa dengi birileri ile kurulmuşsa çok keyiflidir.

dostlarla ya da sevgiliyle kurulursa tadına doyulmaz..

muazzam bir cumartesi keyfidir. rakı şöyle içilir böyle içilir tribine girmeyeceksiniz ama. biz bu hafta sonu içtik mesela, sofrada çengelköy hıyarı vardı. napalım yani rakıyla bu olmaz diye atalım mı? seviyomuş çocuk, getirmiş. rakıya gtümüzden tabular uydurmayıp tapınmadıkça ortamı, kendisi, sohbeti güzeldir.

bele bişe..

bu aralar canım aşırı derecede rakı içmek istiyor, tek mi çıksam ne yapsam?

rakı aslına bakarsanız illa bir masa da gerektirmez. sadece soğuk su olması bile yeterlidir rakı için. (eskiler yumruk mezesi derler.) çünkü o size yoldaşlık etmek ister sadece. o yüzden, rakıya yakışır dost ve yoldaşlarla bir masada ve ona yakışır mezelerle birlikte olmak daha keyif verir insana.
anlamsız anayasalar, değiştirilemez madde ve yasaklar aslında rakının doğasına aykırıdır.
tek kural, rakıyla birlikte olduğunuz sürece, onun yoldaşlığına yakışır sınırlar ve seviyede kalmaktır. gerisi hikaye..
(masada ne/ler olduğu kadar, masadan 'nasıl kalktığınız' önemlidir çünkü.)

rakı masası, nikah masası gibidir..
herkesle oturmayın..

rakı sevmem ama o ortamdaki muhabbeti dinlemek ve mezelerden otlanmak isterdim şahsen.

altılı masadan sonra en iğrendiğim masa tipi.

terasta bira sehpası ideal, minimalist ve kendi halinde.

haftaya istanbuldayım gelin bir masa kuralım derim dostlar.

o değil de yaşlandık artık mideye dokunuyor.