sabah erkenden kalkıp çizgi film izlenen dönem

şimdiki gibi platformlar yok her dakika çizgi film yayınlayan. uydu da yok. karasal yayında ne varsa ona mahkumuz. ve genelde sabahlari yayınlanırdı çizgi filmler arka arkaya. ninja kaplumbağalar, tom ve jerry, twetty, ayı yogi, he-man vb.

yaşı belli bir yaşın üstünde olanların muhakkak hatırlayacakları bir dönemdi. güzeldi be. keşke dönsek o günlere de sabah erkenden kalkıp sinir etsem yine ev ahalisini.

ayy romantik mi oldum ben n'oldum.

cnbc-e'de her hafta sonu sabahı nickelodeon kuşağı yayınlanırdı, sabahın 7sinde kalkar süngerbob izlerdim deli gibi...

battaniyenin altında beklerdim başlamasını. sırf onun için annemden alarm kurmasını isterdim.

06:00'da hulk olurdu, 07:00'da ninja kaplumbağalar, 08:00'de redkit ve rahan olurdu. çok güzel günlerdi gerçekten de.

hayatımda her günümün mutlu geçtiği yegane dönem.

şimdidir

gece erkenden yatılan, sabah yorgan altında kahvaltı hazırlanana kadar keyifle izlenen dönemdi. sadece o saatte izleyebileceğini bilmenin heyecanı bile yeterdi. şimdi her şeye istediğimiz saatte ulaşabildiğimiz için ne erken yatıyoruz, ne de erken kalkıyoruz..

akla direkt tom ve jerry gelmesi..

he-man, ninja kaplumbağalar,tsubasa ozora...
güzel dönemlerdir. ulan yine yasımız belli oldu.

sabah olan çizgi film kuşağının güzelliğini yazılanlardan hatırladım. hele kışın, soba daha yanmamışsa eğer, sadece gözleri açıkta bırakarak izleme çabası travma sebebiydi gerçekten.

erkenden kalkmışsın, annen daha sobayı yakmamış. televizyonun karşısında battaniyenin içinde okul saatine kadar oturuyorsun. çok güzeldi be o dönem

saf mutluluk dönemleridir.

en büyük dertlerimin çizgi film karakterleri olduğu dönemlerdi. okuma yazmayı daha okula gitmeden önce öğrendiğim için okulla ilgili ciddi sorunlar yaşamadım. ali’nin ata bakması ya da ışıl’ın ılık süt içmesi beni hiç ilgilendirmedi. hatta belki inanmayacaksınız ama cemil bayrak asmasa bile olurdu benim için.

ama hafta sonu herkes uyurken erkenden kalkıp buz gibi odada titreye titreye izlediğim çizgi filmlerin beni hayatımın şekillenmesinde önemli rolleri olduğunu düşünüyorum.

büyük dertlerim arasında beleşçi, hırsız ve sevimsiz fare jerry’nin görevini yerine getirmek için uğraşan, ekmek parası peşindeki tom’a çektirdikleri vardı. şirinler izlerken gargamel eğer kötü bir insansa nasıl olur da şirinleri görebilir diye düşünmeden edemezdim. mickey mouse gibi kibirli bir farenin goofy gibi içten ve sevimli bir köpekten daha çok sevilebileceğine ise akıl sır erdiremezdim.

bir de çizgi filmden karakter seçme meselesi vardı ki sormayın gitsin. tsubasa’da kaptan tsubasa karakteri olmayı başarmıştım iyi futbol oynadığım için. ama ninja kaplumbağalarda herkesin peşinden koştuğu leanardo yerine raphael’di benim karakterim. transformers’da optimus prime ki bunun için hala pişmanlık duyuyorum. thunder cats’de de tigera olmuştum ki bu benim en büyük çocukluk başarılarımdandır.

çocukluğun soğuk sabahları saf mutluluğun derin dondurucusudur.

cocuklara oda verilmeyen salondaki kütüphaneldivan adı verilen sert kanepede, kapaklarının gece üzerinize düsüp durdugu yataklarda yatılan gamsız dönemlerdi.

tek kanallı dönemde trt 1 de voltron izlenen dönemdir.

(bkz: susam sokağı)

evde herkesten erken kalkıp televizyonun başına geçerdim izlemek için. keşke şuan da çizgi film izlemek için uyanmış olsaydım.

şimdiki prens ve prensesler sabaha kadar tablet ve telefonlar ellerinden düşmediği için erken de kalkamiyorlar , suç tabiki ebeveynler in. çocuk lar a sosyal , robot gibi , konuşmayı bilmeyen , ne dediği anlaşılmayan , dengesiz hareketler yapan bir canlıya dönüyorlar.
neyse ben yine gaza geldim hepinize günaydın diyorum, bütün insanlar için hayırlı bir gün diliyorum.

mutlu olunan,dünya'dan bir haber yaşanılan dönem.

özlediğim dönemler. en büyük heyecanımdı. ah gidi ah

aranızda cumartesi’den cumartesi’ye adlı programı hatırlayan var ise işte en şanslı nesil sensin kardeşim dediğim sabahın köründe kalkıp başlamasını heyecanla bekleyip, elimde bir adet kare kağıtla birlikte o an geldiğinde kendini bir halt becermiş gibi hissetmene sebep verecek olan, origami bölümünü endişeli ve bir o kadar saf halimi hatırlatan bence bu hayatın en güzel anlarını hatırlatan dönem. hoş o kağıtla hep kavga edip sonunda sinirden yırtıp atarak sinirini çıkarmakta ayrı bir zevkmiş yahu. o kadına çok sinir oluyordum.