sabah

kışın en nefret ettiğim zaman dilimi. sevimsiz bir çiğlik, soğukluk, donukluk...

sabahın erken saatleri genellikle işe, okula gidişi, hastalığı falan çağrıştırır bende. sevimsizdir bana göre. hiçbir şey için o saatte dışarıya çıkmayı sevmiyorum.

yazın biraz daha güzel ama. böyle 6-7 gibi uyanıp balkona çıkmak, sessizliğin sesini dinlemek, minik kuş cıvıltılarının yavaş yavaş doğaya karışmaya başlaması falan...

bir ara, lise zamanlarında, erkenden kalkıp dışarıya çıkardım pazar günleri. poğaça ve meyveli süt alır, gazeteyi de koltuğumun altına sıkıştırıp emekli amca modunda dönerdim eve. o zamanlar pazar günü tam sayfa kare bulmaca veren bir gazete vardı. beni biraz zorlayan tek bulmaca oydu. eve gelip balkonda mini kahvaltımla bulmacamı çözerdim sabah güneşi eşliğinde. işte özlediğim tek sabahlar onlardır.

sabahlar büyülüdür derler. aşk diyorlarmış eski romalılar sabah olunca. türkçe olarak aşk diyorlarmış gerçekten de.
guzelsozler dot com sitesinde bunu okumuştum. güzel, neşeli sözler mevcut.
bence sabahlar büyülü değil. normal bulmaktayım. sıcacık oluyor kadınlar bu güzel günde. bugün aslında hepimizin sabahı. neden kaynaşmayalım?

not: arkadaşlar meydanı kaparlarsa haliç tarafından yemeksepeti kuryesi giremiyor. o kötü oluyor. bakırköye doğru favori bir kebapçı bulmuştum.

güneş çoraplarınıza değmesin, ılık, sakin bir haftasonunun güzelliği teninizde can bulsun yengelerim. selamlar, serdar ben.