insan sevme hissini israf etmemeli,
kim ne kadar sevilmeye layıksa, onu o kadar sevmeli.
n.fazil kısakürek

dünya edebiyatının dev isimlerinden, bir yazardan daha fazlası olan, faust gibi bir başyapıt yazarak edebiyatı olduğundan daha yüksek bir yere taşıyan johann wolfgang von goethe’nin bu dünyadaki görevini tamamlayıp ayrılmak üzereyken sarf ettiği son sözleridir.

1832 yılında görevinin yapmış olmanın verdiği huzurla dünyadan ayrılmak üzereyken söyler bu sözleri büyük yazar. bu sözlerin fiziksel olarak muhattabı yardımcısıdır aslında.

ancak bazı insanlar ne yaparlarsa yapsınlar, yaptıkları şeyi nasıl ve ne amaçla yaparlarsa yapsınlar ortaya mutlaka bir sanat eseri, üzerinde düşünülecek bir felsefi ve edebi bir şaheser çıkarırlar.

goethe de benim için kesinlikle böyle bir insandır. nietzsche’nin übermensch dediği adamdır o. yazdığı her cümlenin derin bir anlamı olduğunu düşündürür. sanki edebi bir mükemmellik örneğidir büyük yazar.

bunları neden söyledim? çünkü yazar ölmeden önce bu sözleri gözlerindeki görme kaybı yüzünden yardımcısında perdeleri açmasını istediği için söylemişti. sadece dünyayı son kez daha aydınlık görmek için.

ama yazarın bu sözleri edebi ve ilahi ışığın peşinden koşmuş bir yazar için göründüğünden daha da anlamlı bir şeydi aslında.

bazı geceler, eğer dolunay varsa perdelerinizi aralık bırakıp goethe okumayı deneyin bence. yazara borcumuzu belki böyle öderiz.

"ama artık gitmek geliyor içimden.
bir sabah masmavi bir bulutun peşinden dönüşü olmayan yerlere."*

bazen benim bile içimden uzaklara kaçıp gitme isteği geliyor. kimsenin beni bilmediği, tanımadığı yerlere. ama ne zaman öyle bir istek gelse içimden cemal süreya'nın sözleri aklıma gelir:

"ne zaman bu şehirden kaçıp gitme isteği gelse,
bir köşeye oturup geçmesini bekliyorum.
gidersem dönmem çünkü biliyorum."

ben de öyle anlarda oturuyorum bir köşeye o hissin geçmesini bekliyorum. geçince de hayata devam ediyorum işte.

herkesin kendi tercihidir, bizi zerre ilgilendirmez.

bomboş başlık.

ne yapalım buraya kendimizi atalım sonra birileri derecelendirsin mi ?
veya kendimizi mi derecelendirelim manyak mıyız lan biz.

bir erdoğan söylemi. aynen aynen. z kuşağının tek düşündüğü şey kılıçdaroğlu dönemi ssk nasıldı. işsizlik falan umrumuzda değil.

ben şahsen araştırdım biraz. şöyle ki:

kılıçdaroğlu dönemi emeklilik kadınlarda 34, erkeklerde 40'mış. bence çok iyi. şu an ise 70 civarlarında. 70 yaşında birinin çalışması ne kadar mantıklı?

kılıçdaroğlu dönemi ssk açığı 2 milyarmış. şu an ise "34 milyar". aklınız alıyo mu ya?

allahtan kılıçdaroğlu sadece ssk'yı batırmış. zira şu an ülkede batmayan, doğru dürüst işleyen hiç bişey yok.

bence de anlatılsın ya.

eleştiri kabul etmeyen insan gelişmeye gelişmelere kapalı insandır. bu tipler sadece kendilerinin en iyiyi en doğruyu bildiğini savunan tiplerdir.

kendimi tanıdım. hayatımdaki en yabancı kişi benmişim, bunu farkettim. kendim hakkımda bilmem gereken her şeyi öğrendim. hayatın koşturmacasında ister istemez kendimizi ihmal ediyoruz. karantina sayesinde kendime fazlasıyla zaman ayırdım*.

okumayı hedeflediğim ama bir türlü yeterli vakit bulamadığım için ertelediğim kitapların çoğunu okudum. yeni şarkılar, filmler keşfettim. kendime ait bir şarkı zevkim oluştu. bunların hepsi benim için çok özel.

hadi düşünelim..

muhteşem bir dizidir, keşke zamanım olsa ve yeniden izleyebilsem. her biri kendi içinde hayatı ve ölümü ve onunla başa çıkma yollarını arayan sıradan hayatları olan bir ailenin hikayesi. daha ilk bölümden öyle çekiyor ki kendisine. ağır ağır artan bir dramla baş başa bırakıyor gittikçe. tıpkı yaşamlarımız gibi. finali izlediğinizde boğazınızda bir yumru takılıp kalıyor. ve izleyicisine farkındalık yaratacak, yeri dolmayacak türden bir yapım.

cekirdek esliginde izleyecegim hadise. hadi bakim.

anlaşamadığınız insanlarla fazla samimi olmayın. başlangıçta ne kadar eğleniyor olsanız ve ne kadar iyi hissetseniz de sorunlar sonradan gün yüzüne çıkıyor.

hercai, sen çal kapımı dizileridir.

maslow getir götürünü yapamaz öyle bir piramit.

yılan beslemek isterdim ama bu eve de iki yılan fazla.

(bkz: ölmeden önce okunması gereken kitaplar) arasında yer alan kitaptır.

pideyi katıksız götürmeye sebeptir. iftarı bir bütün pide ve erimiş tereyağıyla açarsınız.

kocaman adamları toplayan başlık. herşeyin nizamında sütüyle filan bebek gibi yapıldığında tadı çıkan besin.

resm*-i hâlet-i rûhiyem:



edi': link yenilendi.

imrendiğim insanlardır ve kesinlikle ben değilimdir. çok güzel kim tutarım efendim. karşımdaki konuşmasa yıllarca konuşmam, dönüp bakmam, burnum düşse eğilip almam, barışsam yine unutmam. en ufak alakasız bir şeyden konuyu oraya getirir, iki arada bir derede lafımıda söylerim. benim kadar sevgi pıtırcığı (kimse övmüyor bari ben kendimi öveyim)bir insan nasıl bu kadar kindar olabiliyor aklım almıyor bazen. ehlileştiremediğim yönlerimden biride bu, kindar ve fil hafızalıyım.
bir gün yolunuz kin tutmayan biriyle kesişirse kıymetini bilin, tavsiyemdir.