bir arkadaşımın doğum gününü kutlamak için gittiğim yurdun mutfağından çakmak ya da kibrit istemiştim, müdürden yazılı belge istediler. artık ne yaşadılarsa...

güncelleme: doğum günü pastası da elimdeydi.

bana kendimi değersiz hissettireni hiç affedemiyorum.

"ölüm yok ya sonunda." denemeyecek tek yarıştır.

yani diyor ki yazar:
"kadınlar espri yapamaz, kadınların mizah anlayışı yok."
cık cık cık çok yazık.

yunanlı galip gelseydi ne hilafet ne saltanat yıkılacaktı, ne medreseler kaldırılacaktı. yani, yunan yönetiminde çok güzel yaşayacağını sanmış bunu söyleyen.
yani bir halk, esaret içinde yaşayacak. kadınların, çocukların yunan askerlerinin tecavüzüne uğraması, yunan mezalimi altında inim inim inlemesi, daracık bir bölgeye koyun sürüsü misali sürülmesi bunlar için pek önemli değil ama hilafet, saltanat, medreselerin kaldırılması önemli. tabiki de yunan yönetiminde gül gibi, mesut bir şekilde yaşamak önemli.

1951 yılında samsun' un çarşamba ilçesinde doğmuştur. galatasaray lisesinin sınavına girmek için istanbul' a gelmiş ve sınavı kazanmıştır.
bundan sonrasını kendi biyografisini yazdığı kitapları “kalemimin sapını gülle donattım” ve “başkaldıran kurşun kalem” kitaplarından okuyabilirsiniz.
bu kitapları okuduğunuzda bir insanın hayatına bu kadar şeyi nasıl sığdırdığına hayret etmemeniz mümkün değil. eğer zaten bir ferhan şensoy hayranıysanız hayranlığınız daha da artacaktır muhakkak. yok ben ferhan şensoy sevmem diyorsanız da; kitaplarında kullandığı o naif dil, hayatını anlatırken ki içtenliği, doğallığı ve samimiyeti zaten sizi kendisine müptela yapacaktır.
üstat anlatsa ben dinlesem diye düşünerek kitabı elinizden düşürmeden okumaya devam edecek ardından oyunlarını izleme isteği duyacak ve nihayetinde sizde ferhan şensoy hayranı olacaksınız.
şunu da söylemeden duramayacağım bana kalırsa yazsın, hep yazsın. evet oyunculuğu da güzel ama bence yazarlığı daha da güzel.

daha ne kadar sapıklaşabilirler acaba dedirtmiştir.

yarı çerkes biri olarak diyebilirim ki ‘yok öyle bir şey’.

1800’lü yılların ikinci yarısında rus zulmünden kaçıp gelen büyükbüyükdedemler, kendilerine yuva veren, işlenecek toprak veren ülkeye her zaman vefa borcu olduğunu hissetmişler. kendi aralarında yine çerkesce konuşmuşlar ama yeni bir ülkede yaşayıp, onun dilini öğrenme zorunluluğunu da biliyorlardı. ayrıca bunu da çok iyi becermişler.bu nedenle benim bildiğim tüm çerkeslerin diksiyonu iyi, arı bir türkçeyle konuşurlar.

demin bahsettiğim vefa borcu konusuna gelirsek; çoğunluğu memur, öğretmen olmuş ya da vergisini ödeyerek kendilerine kucak açan bir ülkeye borçlarını ödemeye çalışmışlardır. bu öyle bir zihniyettir ki aradan nerdeyse 150 yıl grçmesine rağmen, bu vefa duygusu bize bile aşılanmıştır. almanya’ya gidip, fransa’ya gidip, orada kzandıklarıyla zengin olup, oranın ekmeğini yemelerine rağmen ‘ yok almanya böyle, yok fransa şöyle’ diyerek kötülememiş; kısacası su içtiği kaba tükürmemiştir.

bazen ben de şikayet ederim, yaşadığım ülke hakkında. onun nedeni daha iyisini hakederken, kötü bir yönetimle, hakettiğinin daha azı olduğu için. eleştirilerim tamamen bu amaçlıdır.

demem o ki, yukarıda bir yazarın dediği gibi, ‘çerkeslerde bu oyun sökmez’; başka kapıya.

bir eylem.

okumayan kendi kaybeder, bana ne! ben uzununu da kısasını da yazarım, uzununu da okurum, kısasını da okurum. dolayısıyla bir şekilde her konu hakkında biraz bilgim olur. bilgisi olmayıp da okumayan kendisi bilir. bilgi bu; ne zaman nerede lazım olacağı belli olmaz. yeri gelir, hayat kurtarır.

okumayın siz. marifet çünkü okumamak. okumaya okumaya geldiğimiz nokta yeni türkiye işte; hayrını görün...

bir gaye su akyol biliyordum ama sadece isimden ibaretti benim için.

sonra tanıştık değişik tamlamalardan müteşekkil şarkılarıyla.
barış manço esintilerinin olduğu şarkılar, kostümler...

sonra öğrendik ki severmiş barış'ı...
barış' ı kim sevmez ki zaten. yeri gelmişken paylaşayım. üniversite'nin merkez kütüphanesinde geziyorum, kuşe kağıtlı bir kitap, barış manço için yazılmış. çeviriyorum sayfaları, hakkında söylenen sözlerin olduğu bölüme geliyorum. bir tanesi demiş ki onun için: atatürk bir sen iki.

neyse ben diyorum ki kendi kendime işte bu! orijinal sözler, özgün müzik, sanatçı dediğin böyle olur falan...

sonra bir bakıyorum gaye takipçileriyle atışıyor. nasıl ya diyorum. kafamdaki gaye algısıyla örtüşmüyor çünkü. afallıyorum.
hoşuma gitmese de kabulleniyorum.
ama insan beğendiği şeye kusur konduramıyor.

efendim var işte sanatçılarımız. seversiniz sevmezsiniz ama hakkını teslim etmek lazım diye düşünüyorum. umarım güzel şarkılar yapmaya devam eder, biz de dinleriz.

şu üçü; fantastiktir bahtı yarimin, ayva çiçek açmış, istikrarlı hayal hakikattir bence en iyilerinden.

ghostery de demiş ki gaye arkadaşım olur onu sözlüğe kaydettirdim.
hakikaten yazıyor mu? eğer yazıyorsa bir keşif çalışması başlatılabilir. meraklandım doğrusu.

şöyle bir karşılaşma bekliyordur.

43.bölümde vurulup 45.bölümde ölen süleyman çakır...

bir spastiğin bir spastiği tanıması 4 saniye sürer.

bırak sevmediği, çok sevip çok önemsediği kişilerin nickaltına bile 5 kere ( yazı ile beş ) yazmayan yazar.
bir yerde bir terslik olmalı ama anlamadım.

hayır bir de "bini bi kidir inimsimi" demiyorlar mı, bayılıyorum.
erkek erkeğe beş kere yazmaz hocam, sen dikkat et bence de senin adın çıkmasın.

beş demiş miydim?*

5

seni seviyorum baba*

(bkz: yaşamak)

sıkılmadınız mı saçma sapan şikayetleriniz için başlık açmaktan. bu sorunun çözümü senin elinde hacı başka taraflara bakmaya lüzum yok. sıkıcılık durumuna yapılacak ne var ki bu yapıcı bi eleştiri olabilsin. sıkıcıysa kullanmamanızı şiddetle tavsiye ediyorum.

griyi çok tuttum.
beyaz gözüme alıyordu, siyah içimi karartıyordu.
bana göre bir renk buldular çok şükür.

ahmet hakan'dan sonrasını okumadığım başlık.
size de aynısını tavsiye ediyorum, şiddetle hem de.