sahiplenilen kedinin ölmesi

ağlatır.
üzüntüye gark eder.
o ponçik elleri , hareketleri hatıralarda yaşayacaktır.

tarçın'ım. güzel kızım benim. araba çarpması sonucu kaybettiğim ilk göz ağrım.

kedilerin kaktüs yememesi gerektiğinii acı bir tecrübeyle öğretendir :( çok özledim seni kızım

ilk önce ne olduğunu anlamazsınız.
ilk hafta içmece yapılır hiç düşünmemek için.
çok güzel yaşadı diye eşe dosta anlatırsın kendini kandırmak için.
sevdiğin fotoğrafını asarsın sağa sola.
hafiften hayatına devam edersin.
sonra eve geldiğin bir gün yokluğunu anlarsın.
haftalar sonra anlarsın kedinin öldüğünü.
gün içinde 1 saat gördüğün kedi sanki hayatının her anıymış gibi çöker üstüne.
depresyon yorganını aldın mı üstüne?
millet koşar etraftan yeni kedi alırız diye *
kilolar verilir. para kaybedilir. sosyal bitiklik.
arkadaşların biraz abartmıyor musun bakışları*
kaç yıldır yalnız yaşıyorum diyenler kedisini kaybedince anlıyor yalnızlığı.
etrafta yaptığın tıkırtı ne çok şeymiş bee
tırmıkladığın o koltukların, kırdığın tabak çanakların, senin yüzünden gidemediğim tatillerin *mına koyayım.
allahım bana izlettin ya o kedinin acı dolu çığlıklarını. bende içtim sıçtım kendimi kaybettim ya.
olurda beni affetmezsen. bende seni affetmiyorum.

ben bi kötü oldum bugün.

4 ay boyunca hergun karamürsel den yalova ya, her salı karamursel den bursa veterinerlik fakultesine götürdüğüm kazalı bir kedinin artık çenesi normale dönüyor. kemikler kaynamaya başlamış. minik minik çeneyi hareket ettirebilir dedikleri günün akşamı yediği sıvı gıdadan boğularak hayatını kaybetmesi.

günlerce, aylarca beraber uyuduk o yavrucakla, beraber ağladık artık sevineceğiz dediğim gün bıraktı gitti beni. çok acı bir deneyimdi. kendisi besleme bölgemin kraliçe annesiydi. tüm yavru kedileri sahiplenir korur kollardı. bölgenin bekçiliğini yapar sevecen tavırlarıyla herkesin sevgi ve ilgisini toplardı. bütün bir mahalle üzüntüye boğuldu o gidince. 4 sene oldu ama benim şapşik kızım carrefourumun yeri dolmadı.

yol arkadaşım, sevgi pıtırcığıma özlemle...

hayata küstürür. uyurken üzerini battaniyeyle örttüğün birinin üzerini toprakla örttüğünde anladım ebeveyn olmak ne demek.
doğurmakla, ana baba olmakla ilgisi yokmuş ebeveynliğin. sevdiğin her canlının, özellikle kedilerin, ebeveynisin...

kaç kez öldü, saymadım. saymayı bıraktım. ama ölecek diye sahiplenmekten de geri durmadım. önemli olan yaşarken sıcak bir evde olması, sevilmesi. sahiplenilen kedinin ölmesi, eceliyle değil, otobanda, sorumsuz bir sürücünün yüzünden ölmesi kadar zor ne var hayatta?

dün doğum günüydü. yaşasaydı 1 yaşında olacaktı. 6 aylıkken gitti benim yavrum. 28 yıllık hayatımda daha büyük bir acı yaşamadım. ondan sonra da hüzünler hariç her şey yarım kaldı.

saçma sapan şeyler duyarsınız. bir insan da ölebilirdi, ailenden biri de olabilirdi vs. zaten ailemden biriydi ama bu sevgiyi tatmayan anlayamaz

çok özledim seni abisnin tekir iti. iyinin ve kötünün ötesinde bir yerde, tez zamanda yine sana kavuşmak dileğiyle...

ne bekliyordunuz ki? kazık mı çakacaktı dünyaya? her canlı zamanı geldiğinde ölecektir. bunun bir de öldü zannedilen kediyi bir anda karşınızda görme durumu vardır ki sorma gitsin. hayvan artık yabanileşmiş, sizden kopmuş ve adıyla seslendiğiniz zaman bir anlam çıkarmaya çalışıyordur. üzerinden yıllar geçmiştir.

gerçekten kötü hissettiren durumlardan biri. benim ki biraz farklı. evimiz müstakil olduğu için bahçesinde bir sürü kedi toplanır annem de besler onları. bir tanesi doğurmuş. ama yavru kedilerden birini mahalledeki çocuklar almış ellemiş. eğer yavru kedi annesinden biraz uzak kalırsa anne kedi bir daha onunla ilgilenmiyor. beslemiyor vesaire. hâliyle ben aldım. biberon bulup besledim. ama sıkıntı şu ki kediyi sıcak tutmak gerek. ev sıcaklığı da yetersizdi. şişelere sıcak su doldurup bir kutunun içine koydum üzerine battaniye serip kediyi de içine koydum. ama suyu sürekli değiştirmem gerekiyordu. bir kaç gün böyle devam etti. bir gün halısahaya gittim. dönüşte yorgundum. dedim sabah değiştiririm. sabah uyandığımda ölmüştü. *

sahibini de bir yerden vuruyor.

6 gün oldu


sindirebilmiş, kabullenmiş değilim.

sanki çıkıp gelecek sanırsın ama elinde kalan tek şey fotoğraflarıdır. bir de oynadığı bahçeye gömdüğün küçücük mezar.
kendi kendine ölmesinden daha zoruna giden şey ise bir asalak tarafından arabayla ezilerek öldürülmesidir.

dayanmak zor. yüreği hassas olana tabii. çarpan için değil.

kedi demek olmaz, o bir evlat acısı, aileden birini kaybedince nasıl yıllar sonra bile acısı kalıyorsa o da aynısı, unutulmaz.

çok üzülürüm. fakat bizim bahçede bir sürü kedi var. acısını unutturuyorlar bana.

zor bir durum, çok zor. insanın boğazına bir şey oturuyor gitmiyor günlerce. kabulleniyorsun, sonra bir anda geliyor aklına gün içinde, öylece dalıp kalıyorsun. hastaydı zaten acı çekiyordu kurtuldu diyorsun, sonra yaş mama hevesine tutmayan bacaklarıyla sürüne sürüne heyecanla buzdolabına gelişini hatırlıyorsun. minik patileri, yamuk ağzı, yarısı sarı yarısı siyah bıyıkları, vücudunun hiçbir yeri tutmazken kuyruğunu özgürce sallayışı geliyor gözünün önüne. sepetindeki o son halini unutamıyorsun.

hoşça kal şaşkın bakışlım; hayatımıza girdiğin için, sayısız kere üstümüze işediğin için, çuçufee diye seslendiğimde boncuk boncuk baktığın için minnettarım.
o küçücük bedeninle aylarca o hastalığa göğüs gerdiğin için, dayandığın için de hayranım sana. mücadelen çok güzeldi.
şimdi ağrılarından kurtulduğunu biliyorum. artık özgürce hareket edebileceksin. ben de buradan yine baykuşa benzediğin için dalga geçicem seninle. kırmızı kurdeleli tasman da hep bende kalacak.
garfi, fıstık, maviş ve zıpzıp'a selam söyle tamam mı, seni çok seviyorum.

demin başıma gelen hadise. miyav dedikten sonra öldü. götürüp çöp konteynırına bıraktım.

üstteki elemanın aksine gömmeyi tercih ederseniz; yüksek ihtimalle kendinizi de onunla gömmüş olursunuz. şuana kadar birçok hayvana bakmışımdır. sayamayacağım kadarının ölümünü gördüm. bu duruma ne alışabiliyor ne de ilerleyen zamanlarda unutabiliyorum. sonuç olarak her gömdüğüm hayvanda azar azar eksiliyorum.