savaştaki allah allah nidası

tarihte bin yıllar boyu özellikle türk hücumu ile özdeşleşen alameti farika olan naradır.
binlerce askerin hep birden bu nida ile haykırarak hücuma kalkmasının düşman psikolojisi üzerindeki yıkıcı etkisini tahmin etmek zor değildir.
türkler savaşlarda mermiyi gönderirken, mızrağı fırlatırken, tokat atarken, top atarken, oku yaydan bırakırken, süngü hücumuna kalkarken, kılıcını çekerken, hatta ve hatta düşüp ölürken bile hep bu narayı attılar. eşit şartlardaki hiçbir koşulda başka bir ordunun türk ordusu ile karşılaşmak istememesinin sebeplerinden biri de budur. bu nara düşmanı huzursuz eder, motivasyonunu kırar, savaşma iştahını kaçırır, ben vatanım, bağımsızlığım için seve seve ölürüm demektir.
çanakkale deki ingiliz bayrağı altında toplama somalili senegalli, hindu, anzak, maorili savaşçıların, 10 ağustos 1915 te şafakta başlayan türk süngü hücumunda, gördükleri kararlılık karşısında çığılıklar atarak, silahlarını yerlere atarak çılgınca kaçarak uçurumdan denize atlamaları bundandır. daha önce hiç ' ben ölüme garantiyle geliyorum ama yanıma senide alarak'' diyen bir ordu ile hiç karşılaşmamışlardı.
avrupalı rakipleriyle güreşe çıkan türk pehlivanlar rakipleriyle güreşirken, elense çekerken yine ''ya allah '' çektiler.
bu büyülü kelime türk insanına öyle güçlü işlemiştirki;
tarlada kazma kürek ile çalışan köylüler, işçiler ilk kazmayı ,ilk çekici, ilk küreği, ilk tırpanı vururken , zorlu bir işe giirişirken yine ya allah çekmektedir.