allah onları kahretsin diyen allah

(bkz: tüm dinleri çökerten fikirler)

(bkz: ayıp etmiş)

olum manyak mısınız.

hiç mi söz sanatı bilmezsiniz.
hiç mi 2 satır şiir okumadınız.

ateistlerin doluşacağı başlık...

kahredebilme gücüne sahip olduğunu diğer ayetlerde çokça anlatmışken neden mücadeleyi vahiylerle sürdürdüğü anlaşılamayan allah'tır.

bu sadece bir eleştiri.

bunun hikmetini bilmiyorum ama allah "ben" dili kullanmaz. ben onları kahredeyim, ben yaptım, ben biliyorum... gibi.

vardır bir hikmeti, araştırmak gerek.

sıkandallar kitabı kuran'dan şaşırtmayan absürtlüklerden birisi. kuran'da allah, sanki kendisinin üstünde bir başka tanrı varmış gibi bazı ayetlerde yemin etmesinin yanı sıra açıkça beddua da eder. bu ne mantıksızlıktır öyle. duayı güçsüz olan kul mu eder yoksa güçlü olan tanrı mı? elbette güçsüz olan insan kul eder. bir kere daha vurgulamakta fayda var: kur'an, allah'ın mükemmel sözü değildir; düpedüz insan uydurması, kıytırık bir kitaptır.
ilgili ayetler:
münafıkun 4: "onları gördüğün zaman kalıpları hoşuna gider, konuşurlarsa sözlerini dinlersin. onlar sanki dayanmış keresteler gibidirler. her gürültüyü kendi aleyhlerine sanırlar. onlar düşmandır, onlardan sakın. allah onları kahretsin! nasıl olup da döndürülüyorlar?" elmalılı hamdi yazır meali
tevbe 30: "yahudiler, 'üzeyir, allah’ın oğludur” dediler. hıristiyanlar ise, 'isa mesih, allah’ın oğludur' dediler. bu, onların ağızlarıyla söyledikleri (gerçeği yansıtmayan) sözleridir. onların bu sözleri daha önce inkâr etmiş kimselerin söylediklerine benziyor. allah, onları kahretsin. nasıl da haktan çevriliyorlar!" diyanet işleri yeni meali
kaynak: kuranmeali.com

henüz küçük bir çocukken allah'a inanırdım. ilk kuran öğrendiğimde mealli bir diyanet kuranı hediye etmişti hocamız. çok meraklı olduğum ve yaratıcımız acaba bize neler diyor diye merak ettiğim için türkçe kısımları okumak çok hoşuma giderdi. ama allah'ın bu kadar sinirli olması hep kalbimi kırardı. küçük bir çocuktum ama yine de bu kadar cezalandırma mekanizması olması hassas ruhumu yaralardı. yine de inanmaya devam ederdim ama kalbimde bir çatlak olurdu. yıllarca bu çatlaklar çoğaldıkça çatlaklar imanı içerde tutamadı. zaten artık inanmak bana da acı veriyordu. saldım çayıra o zaman. dünya varmış be, dünya varmış dedim.