sen ki anlarsın

sevdiğim bir adnan yücel şiiri.


kendini bir suyun akışında
ve suları kendi bakışlarında
bulabilenler bilir bu türküyü.
sen ki anlarsın
bir türkü uğruna
çileler çektin yıllar boyu.
soluğunda
yaban menekşelerinin kokusu.
gözlerinde
serin pınarların uğultusu.
dağlar seni yaşardı her gün
ormanlar sıcak dostluğunu.

ne zaman çatlasa bir kaya
bir çığlık düşse sulara
ırmaklar
adını çizer toprağa.
değil mi ki
hep o yangınların adına
adına belasına
özlemi duyulunca özgürlüğün
öfkesini göklere çalan
bir şimşek gibi dalardın yaşama.

sen ki anlarsın bu yaşamı
aşklar şimdi hücrelerde tutsak
düğünler kelepçeli
doğumlar
ve çocuklar zindanlarda.
bunları nasıl anlatayım sana
bu türküleri nasıl çağırayım
bu ninnileri nasıl.
ölüme
kapkara bir kaygu değil artık
bembeyaz
bir kitap diyoruz koltuğumuzda.
kitapların göğüslerinde kan
bu kanı nasıl okuyayım sana.
şimdi devleşen bir öfkenin
ve sınırlar ötesi bir özlemin
bildirisi okunurken her gün
her saat, her dakika,
can çekişen
bir çağı yaşıyoruz dünyada.

sen ki anlarsın bu yaşamı
okul yolunda telaşlı bir öğrenci
bir grev sözcüsü işyerinde
okunan kitap
yazılan defter
yükselen bilinç
ve eriyen cevher
şimdi sabahın ala şafağında
doludizgin
bir at gibi giriyor sulara.

sen ki anlarsın...
ne zaman biliyor musun
herşey bittiğinde, anlarsın.
anlamamaya direndiğin zaman işte o zaman anlaman gerektiğini anlarsın.