sen yazarsan inanırım

inanmak. yaşamın vazgeçilmezi. insanları hayata bağlayan birçok olgu var. inanmak bunların en önemlisi belki.

inanmak isteyen biri için bahaneye gerek yok.

insan, inandığında mı yeniliyor yoksa yenildiğinde mi inanıyor? bilmiyorum. kazanmak için verdiğin mücadeleyi bazen inanmak için de vermen gerekiyor ve aslında ikisini de beceremiyorsun. sonunda yaptığın hatalara kendin bile inanamıyorsun.

''çaylaksam inanmaz mısın yani?'' dedirtir

"ne" ye inanmak... sorun orda. yoksa kimsenin inanmakla ilgili bir sorunu yok zaten.. sevenler birbirini sevdiklerine inanıyor, öğrenci okulu biterse iyi bir hekim, başarılı bir avukat olacağına inanıyor vd vd..ama biri ya da birilerinin, inanmanın bunlar demek olmadığı ve (hani biraz abartıyla) tüm bu evren ve hayatımızın manavdaki sağdan ikinci patlıcan için olduğuna inanmak olduğu yolundaki gülünç dayatmasına inanmamız istediğinde ortaya çıkıyor sorun. bunu patates olarak sunan da var.. bunların hiçbiri olmadığını/olamayacağını söyleyenler de var. bunun için birbirini öldürenler de..
inanmak denilen insani bir durumu sadece kendileri sahiplenip bundan kazanç, güç ve iktidar devşirmek isteyenler de var.
kime, neye, neden, niye inanalım. inanalım mı.
hamletvari söylemek gerekirse: 'inanmak ya da inanmamak bütün mesele bu' ve "ne" ye inanacağınızda..