seven sevdiğine seni seviyorum demez

seven sevdiğine seni seviyorum demez arkadaşlar. ya hırkasını verir ya da kalbini. işte böyle güzel bir aşk.

sonra çocuğuna seni seviyorum deyip sevgisini belli edemeyen özürlü ebeveynler toplum yapısını bozsun.

devam edin sevgiden korkmaya, bu kafayla, 1263’lü yıllardan devam edin.

yani aslinda dogru, seven sevdigine sevdigini cok da soylemez ama misal gunlerden bir gun turgut uyar gibi bir siir yazar ve der ki; “seni seviyorum ama isterdim ki bu karnini doyursun, yarani onarsin, ustunu ortsun. hic olmadi bir cam pencere acsin, icine su serpilsin, sirtin bir nebze oksansin ve sen uyurken etrafa goz kulak olsun. oysa hicbir sey yapmiyor, yani seviyorum bunun bu kadar olusu beni kiriyor…”

sevmek duygudan ote, insani fazlasiyla aktif kilan bir eylemlerin butunu esasen. kendinden eksiltip var etmenin, “ben’i, ben’den once sen’e evirmenin yan anlamidir.

sevdigini soylemek de elden hicbir sey gelmedigi noktada, bogulmadan kurtulma adina bir cirpinis seklidir. yunus emre tabiriyle boyle betimlenir en azindan…

seven sevdiğine seviyorum demediğinde gelecek nesillere yaralı çocuklar bırakıyorsunuz çünkü sevgi görmeyen göstermeyi de bilmiyor...

yoo. ben sürekli söylerim, gösteririm de.

ne der peki?

"ez ji te hez dikim" der.yeter ki demek istesin