sınanmadığın acıdan ahkam kesmek

bizim insanımız çok yapar bunu. intihar eden, hayat kadını olan, intihara teşebbüs eden ve acılarını anlatmak isteyip tepki gösteremeyen bütün insanı ayıplamayı ve yargılamayı çok severiz biz.

ya bir kere o insanın hayatını yaşamamış bir insanın bunu yapması bana çok yanlış geliyor. sen, onun yerinde olmadın. onun hayatını yaşamadın. ne çektiğini bilmiyorsun ama yargılamakta üstüne yok.

senin boktan hayatın mükemmel diye, başkasının hayatını ayıpla, yönlendirme ve nasihat hakkını kim veriyor? hastalığı vardır, parası yoktur, başaramamıştır, denemiştir ama olmuyordur. o yüzden ayıplamak yerine, anlayın.

empati yoksunluğunun arka planında narsisizm var.*

işlemediği günahın evliyası olan insanların, sınanmadığı acının bilmişliğini yapıp hadsizce akıl vermesidir.

acılar parmak izi gibidir kişiden kişiye değişir. aynı acıyı yaşasakta aynı sızıyı çekmiyor, aynı yerden kanamıyoruz.
acısı benzer olanlar gözlerle, sessizlikle konuşuyor, susarak birbirlerinin yanında oluyor ateş yürekte olunca dilin hükmü yoktur, kelam etmek haddi değildir.

ancak işte o aşağılık halden anlamazlar sadece boş boş konuşur, akıl verme küstahlığını gösterirler. böyle insanlara bu yaşadığımız acılarla beraber artık tolerans göstermiyorum, yeter diyorum, aynı yerden kanayın, aynı acılarla sınanın diyorum.

zaman zaman hepimiz bilmediğimiz şeyler hakkında konuşuyoruz. “ben yapmam , ben etmem , ben olsam şöyle söylerim böyle davranırım gibi gibi “ uzar gider . halbuki hayat bu kadar stabil değil. bin parçalı karmaşık bir yapboz gibi… çözmek çok zor . doğru parçaları bulana kadar çok zaman geçiyor . belki parçalar kayboluyor , belki eksik paket denk gelmiş oluyor.. senin elinde 6 parçalı bi yapboz varken başkası bin parça ile mücadele ediyor. büyüdükçe bu gerçek yüzüme yüzüme vuruyor. bu gerçeklerle boğuşurken aynı zamanda stabil kalıp yaşamak çok zor. o sebeple kimseye şaşırmıyorum ve kınamıyorum . ideal olay örgüleri sunan insanlara imreniyorum sadece bu kadar şanslı olabildikleri için .

allahım çıldırmak, sinir krizlerinden bir demet. yani üst level empati duygunu yaşayıp gelip evet haklısın ama şöyle olabilir, şöyle yapsan daha iyi olur diyemezsin ya. sen kimsin, başlatma düşüncene...

sınanmadığımız ne kaldı ki. sanki norveçte yaşıyoruz alüminyum.

celal şengör toplumda korkunç bir cehalet var diyor ya hep hani, işte bu da o kapsama giriyor.
ancak aptal bir adam bunu yapabilir. bunu yapmakta bir hata olabileceğini düşünemez dahi...

"o da bir şey mi" çıkışımız var bizim.

yaşamadığın acı hakkında olur olmadık konuşmak. yaşamadığın hiçbir şey yaşanı etkildeği gibi etkilemez kimseyi en yakını bile uzaktan bakıp konuşması kolay gelir . benzer acılar yaşamış olmak bir nebze olsun anlamamıza yardım eder ancak yaşadığın acıdan öncesinde en ufak bir detay bile acıyı farklı kılar.
(bkz: bekara karı boşamak kolaydır)

karma icabına bakar derim.

“bekara karı boşamak kolaydır sözünün” mealidir.

geçen bir arkadaşımın amcası vefat etti. bir ara karşılaştık araba yıkıyordu.
dedimki abi benim babam öldüğünde çok ağladım üzüldüm. sonra aha bu deprem olduya. insanların yakınlarının cenazesini bulamadı. mezarı yok kefeni yok. soğukta ölenler oldu.
babam hiç değilse uyurken huzurlu öldü.
o da dedi amcam hastaydı valla öldü kurtuldu.
işte insan ölümün bile hayırlısı diyor ya.
binlerce çocuk öldü, aile yok oldu. insan yaşlı insanların ölümüne bile artık belkide bu kadar abartılı aglayamaz. çok şükür bile diyebilir mi.
normal öldü diye.