slasher filmlerinde gözlüklü ve şişman olmak

slasher filmlerinin evreninde fizik yasaları, mantık kuralları ve diyet listeleri aynı anda çöker. bir ormanda, terk edilmiş bir yaz kampında, ya da mantıksız bir bodrumda bir kaç salak ergen… eğer gözlüklü ve şişmansan, kaderin çoktan senin için yazılmıştır. sen kahkaha atsan bile senaryonun arkasında biri, bıçağın açısını hesaplamaktadır.

gözlüklü karakter genellikle zekidir, arkadaşlar, buradan çıkmanın tek yolu haritadaki işaretleri takip etmek der, ama o sırada lensi buğulanmıştır. buğunun içinden bakarken arkada bip bip bip diye ses gelir ve pırt... klişelerin kutsal kılıcı onu sessizce biçer. bu, sinema tarihinin en buğulu ölümlerinden biridir.

şişman karaktere gelirsek… o hep sandviç yer, hep terler, hep son anda düşer. yönetmen, o ter damlalarını neredeyse kutsal bir ritüel gibi çeker: bakın işte, ölüm öncesi karbonhidratın son teri. katil adım adım yaklaşır, bizimki nefes nefese ben koşu bandına çıkacaktım zaten der ama kimse inanmaz. çünkü slasher evreninde fit olmak yaşama garantisidir; geri kalanlar sadece protein tozuna bakarken ölür.

bir noktada gözlüklü ile şişman aynı kişide birleştiğinde, sinema tarihinin en kısa ömürlü karakteri doğar. adeta doğduğu anda jenerik müziği çalmaya başlar. elinde dürbün gibi kalın camlı gözlükleriyle, nefes nefese arkadaşlar ben bir şey buldum derken bulduğu tek şey kendi sonudur. yönetmen bile bu kadar hızlı ölüm beklemez; ama kader, popüler kültürün stereotip kasabasında hep aynı şekilde işler.

ve sonra seyirci olarak biz, ağzımızda cips, elimizde kola, o sahneyi izleriz. gözlüklü-şişman karakter düşer, bıçak parlar, biz de ah be, yazıktı derken ikinci lokmayı ağzımıza atarız. çünkü aslında hepimiz o karakterin aynısıyız: gözlüklerimizin ardında bulanık, diyetlerimizin içinde sıkışmış, hayatta kalmak yerine like toplamaya çalışan küçük figüranlarız.

sonuç? slasher filmlerinde şişman ve gözlüklü olmak, sinek olup ampule bakmaya benzer. ışık güzeldir, ama sonu hep cızırtılıdır.