sokak sokak gezen seyyar satıcı

küçükken bizim sokağa da gelirdi. macun şekeri satardı.
geldiği an anneme seslenirdim, aşağı para atardı. ne güzel günlerdi. arada bir salıncakçı amca da gelirdi. bir de mısırcı amca versiyonu vardı bunların. ah ah, özlenen günler....

tanım: malını sokak sokak gezerek ve bazen yüksek ses kullanarak satan kimseler.

beni doksanlara götürmüş başlıktır. pos bıyıklı ton ton bir çemenci amca vardı. ben çemen sevmezdim ama o amcayı çok severdim.

satıcılığı bahane değildir. asıl maksadı kaybettiği aşkını aramak hiç değildir. böyle güzelleme yapanlara 42 numara kundurasını hazır bulunduruyordur. adam ekmek parası derdindedir.

sokaklarda malını satan kişi.
zorda kalmadıkça hijyen açısından yiyecek satanlardan pek de bir şey almamak lazım.
çocukken dışarda bişi mi satılır, bunlar ne kazanıyor diye düşünürdüm.
büyünce anladım ki kalabalık, turistik yerlerde fena paralar kazanmıyorlarmış.
tabi corona onları da vurdu. sokaklar boş.

90'lar sonlarına kadar çok alışık olduğumuz durumdur. hele ki 80' ler dersek neler neler gelir aklıma;
lahmacun,
kuruyemiş, balik
sebze-meyve,
kuru gıda bakliyat,
terlik-ayakkabı. hepsi seyyar satılırdı.
sokak lahmacununun tadı bugün yapılanlarla kıyaslanmayacak kadar güzel olurdu.

ekmeğinin peşinde koşan kişidir.

kamyonetiyle gezenlerin nasıl para kazandığını merak ettiğim satıcı


benzin parasını nasıl karşılıyor acaba, çok bir şey satıldığıda yok

emeğine, ekmek parası için mücadelesine sonsuz saygım olan satıcı.

kalheeem, jilheeet, çehekmaak!" diye gezen bir abi var, böyle tüm adana'yı dolanır ufak tezgahıyla. cumartesi günkü rutu beni de kapsıyor, her cumartesi uğrar.

hesap makinesi, ocak çakmağı, rus jileti, arko tıraş sabunu, pil, çakmak gazı ve bilimum şey mevcuttur o ufacık tezgahta.

bize de eksik gediğimizi bey abiden tamamlamak düşüyor, seve seve.

seyyar satıcılıkta bir ticaret usulüdür. yasal olduğu sürece bir kazanç işidir.

bahanesi budur belki.. kim bilir belki de zamanında kaybettiği aşkını arıyordur.

bir de sokak sokak gezen şarkıcı vardı eskilerden, seyyar taner...

bana yine bundan sattılar.



bu kaçıncı bundanım ya. bir tane gençten bir kız, benim de yok deme ahlakım yok. geldi böyle bıcır bıcır ya dedim özür dilerim anlattıklarını biliyorum, hatta dedim ayağın mayağın burkulur, ara beni ben geleyim senin yerine gezerim satarım, çünkü ben, satanlardan daha iyi tanıyorum bu fırçayı.

vallahi, beni gören sever, seven de alır. derim ki fenerbahçeli cemil... pele... başlarım yüksekten uçmağa.

ya dedi, bir yakınınız vardır hediye etmek istersiniz, dedim alacağım zaten biraz yokuş yapıyorum sadece, güldü. ne kadar? 100 lira. neeeee.

benim ağabeyim kolgeyt çalışanıydı, işin pazarlama kısmında, evde 16 koli filan diş fırçası var, bazan duşta kolgeyt ile fırçalanıyorum o derece fazla. ben şimdi bunu ne yapayım? kendime çok güzel bir cevabım var da terbiyem müsaade etmiyor. sus mastor.

türkiye'de öğrenci olmak zor dedi. dedim insan olmak zor, yaşamağa çalışmak zor, peki dedim, uğurlar olsun.

osmanlı istanbulunda sokak sokak gezen hülleci esnafı da varmış biliyor musunuz.. e tabii osmanlı'da overlokçu olacak hali yok..
(ne yapıp ne ettikleri neyle geçindiklerini merak edenler araştırıp öğrenebilir. hatta kimi ailelerin, aile hüllecisi varmış.)
hülleee ciii.. hülleci geldiii. ha nıııımm...!

belki de sevdiğini bulmak için sokak sokak geziyordur...