su dökülen kitaba küsüp ders çalışmamak

tüm dersleri haftasonuna bırakan biri için mümkün olmayan durumdur. on dakika sinirli bir şekilde dolaşılıp tekrar dersin başına oturmakla sonuçlanır.

kitaplarımın üstüne sadece su döksem iyi, sürekli kahve de döküyorum sakarlık var birazcık. kendime sövdükten ve sayfayı sildikten sonra devam ediyorum, sonra yine döküyorum falan. bir yerden sonra alışıyosun.

böyle olunca ben biraz memnun oluyorum. hemen çünküsünü anlatayım. beşinci ya da altıncı sınıftayken bir gün resim dersinde yağlı boya yapıyorduk. ellerimiz boya oldukça da izin isteyip çıkıyorduk. öğretmenimiz baktı ki bunun sonu gelmeyecek “dersin sonuna kadar bekleyin. elleriniz batsın, üzerinize damlasın, tuvalinizde bir yerlere sıçrasın... ders sonunda ellerinizi yıkamaya gittiğinizde renkleri karman çorman akarken görünce ne kadar emek verdiğinizi, ne kadar uğraştığınızı da göreceksiniz.” gibi bir konuşma yapmıştı. o muhtemelen dersi bölmeyelim diye doğaçlama salladı ama ben o anı hiç unutmuyorum ve böyle bir iş yaparken ufak tefek pürüzler çıkınca da onlar o işe ruh katıyor, o işi daha eşsiz kılıyor gibi geliyor.

çamaşır suyu olan kovaya düşürüp çalışmıştım.
fakirliğin gözü kör olsun.
bir de kendi kitabını zoraki şart koşup; onu da 500 liraya satan üni hocamın...

(bkz: o konuda kitaba ben de kırgınım.)

kahve olmadığına şükretmeliydiniz...

final haftasında o kitap kurusun diye 3 kişi üflemiştik ...

tembellik işi derim buna. insanın içinden geliyorsa her türlü yolu dener ve kitabı kurutur