sürekli istanbul ile ilgili meselelere maruz kalmak

düşünsene yozgat'tasın. kanallar bas bas bağırıyor. kanal istanbul şöyle, taksim cami böyle. yok imamoğlu şunu yapmış yok barajlarda su kalmamış. trafik sıkıştı, yağmur yağdı. seviyoruz bu memleketi, meselelere de duyarsız falan değiliz ama yani hayat da istanbul'dan ibaret değil ki.* ben bunu nuri bilge ceylan'ın ahlat ağacı filmindeki şu sahneye benzetirim. başrol oyuncumuz kurgusu çanakkale'de geçen bir kitap yazmıştır. sonra der ki bu şehir insanlarda hep savaşı akla getiriyor. ama burada yaşayanların ruhu yok mu? aşklar yaşanmadı mı? tek hikayesi savaş mıdır bu şehrin?
yani ben de soruyorum o zaman tek hikayemiz istanbul mudur?

çünkü türkiyeyi çekip çeviren metropol şehir istanbuldur. ankara izmir bile kurumsal dünya ve imkan açısından istanbulun sunduğunu sunamaz. eskiden olsa akdeniz bölgesinde şöyle meyve sebze yetiştirilir şurada şu derdikte ayçiçek yağı bile ithalken o sözler artık sadece coğrafya derslerinde kalır.

bi ara istanbul trafiği hakkında bir röportaj yapıldı benimle, bir sosyal medya kanalı tarafindan ve paylaşım sitelerine bile düştüm, katılanlar ve eleştirenler oldu doğal olarak, takribi 15 dk konuştum fakat buraya kadar herşey normal, anormal olan ise röportajın adana'da olmasıydı.

ülke nüfusunun 4'de birinin yaşadığı bir mega-kent için normal olan durum.

istanbul prim yapan bir yerdir. ayrıca dünyada da türkiye'deki en bilinen yerdir. yani önemli bir şehir. fakat bu her şey istanbul demek değil. yozgat da önemli benim için, sivas da. biraz da yönümüzü anadolu'ya dönmeliyiz. anadolu'ya yapılan hiçbir yatırım da boşa gitmez. anadolu insanı yapılanı bilir ve unutmaz.

küçükken isyan ettiğim durumdu. haberleri izlerken sürekli babama ''öff yine mi istanbul sıkıldım'' diye söylenirdim.