1.
2021 yapımı, yönetmenliğini catherine corsini'nin üstlendiği fransız filmi. cannes'da queer palm ödülüne layık görülmüş yapım, palme d'or için de yarışmış olan etkileyici ve sürükleyici anlatı. yönetmenin altın palmiye için aday gösterilmiş üçüncü filmi olması dolayısıyla artık rüştünü ispat etmesini de sağladığını ekleyelim. en azından benim nezdimde takip edilesi yönetmenler listesine eklendi bu '56 doğumlu ablamız.
film fransa'da yaşayan ve ayrılık aşamasında olan bir çifti merkeze alarak sarı yelekliler hareketinin en yoğun çatışmalarının yaşandığı dönemde, hastanede mahsur kalan bir grup insanı ve sağlık çalışanını konu ediniyor. fransa'daki sağlık sistemini sosyo-politik bir perspektiften anlatan yapım, çok iyi diyaloglar etrafında örülmüş bir senaryo filmi. filmin açıkçası çok da hayretler içerisinde bırakan bir teknik özelliği yok, bu bağlamda sinemaya bakışı benim gibi olan insanlar için pek kayda değer olamadığı düşünülebilir pek ala, özellikle dış mekan çekimlerinde kolaya kaçıldığı için ama yönetmen buna rağmen izleyiciye insan hikayesi anlattığı sıkıcı, olağan bir izlenceden ötesini vermeyi becermiş. her bu tip filmden sonra yönetmenlerin bunu nasıl yaptığının cevabını, senaryo yazma becerisinde diğerlerine kıyasla anlamlı bir fark yaratacak kadar başarılı olmalarına bağlamak zorunda kalıyorum ben şahsen ne kadar içime sinmese de. hep söylüyorum, keşke bazı insanlar sadece kağıt kalemin başında kalsalar ve gerçekten yönetme duyusu, gözü olan insanlara emanet edebilseler metinlerini. kısfmet. izleyebilir yine de. 6,5/10.
film fransa'da yaşayan ve ayrılık aşamasında olan bir çifti merkeze alarak sarı yelekliler hareketinin en yoğun çatışmalarının yaşandığı dönemde, hastanede mahsur kalan bir grup insanı ve sağlık çalışanını konu ediniyor. fransa'daki sağlık sistemini sosyo-politik bir perspektiften anlatan yapım, çok iyi diyaloglar etrafında örülmüş bir senaryo filmi. filmin açıkçası çok da hayretler içerisinde bırakan bir teknik özelliği yok, bu bağlamda sinemaya bakışı benim gibi olan insanlar için pek kayda değer olamadığı düşünülebilir pek ala, özellikle dış mekan çekimlerinde kolaya kaçıldığı için ama yönetmen buna rağmen izleyiciye insan hikayesi anlattığı sıkıcı, olağan bir izlenceden ötesini vermeyi becermiş. her bu tip filmden sonra yönetmenlerin bunu nasıl yaptığının cevabını, senaryo yazma becerisinde diğerlerine kıyasla anlamlı bir fark yaratacak kadar başarılı olmalarına bağlamak zorunda kalıyorum ben şahsen ne kadar içime sinmese de. hep söylüyorum, keşke bazı insanlar sadece kağıt kalemin başında kalsalar ve gerçekten yönetme duyusu, gözü olan insanlara emanet edebilseler metinlerini. kısfmet. izleyebilir yine de. 6,5/10.
devamını gör...