the legend of 1900

en sevdiğim 5 film içinde olan harikulade bir anlatıma sahip film. çok hüzünlü bir anlatımı var. izledikten sonra moralli olma ihtimali yok. ayrıca playing love adlı enfes bir parçayı keşfetmemi sağladı.

müzik filmi ya da biraz olsun bu işlerin felsefesine kafayı takmış insanların izlemesi gereken harika bir filmdir. sırf hikayeye ya da atışmalara odaklanmayın derim. esas verilmek istenen mesaja dikkat edin.

lise 2 de müzik öğretmenimin bize izlettiği bir filmdi. uzunluğunun üç saate yakın olması sebebiyle blok ders yapsak da filmi bitirememiştik. artık izlerken nasıl keyif aldıysam eve gittiğim gibi ilk işim filmi açıp kalan yarısını izlemek oluştu. aslında öyle çok ahım şahım bir konusu yoktu ama içindeki duygu, o hüzün izleyene çok iyi yansıtılmıştı.
bu arada söylemeden geçemeyeceğim baş rol oyuncusu tim roth, bence bu bile filmi izlemek için bir neden.

1998 yapımı italyan filmi. giuseppe tornatore yönetmiş. bu adamın yarattığı küçük alanların masalsılığı beni çeken şey sanırım. bunda da bir gemi masalın geçtiği yer. ama göremedikleriyle yaşamayı reddeden birinin masalını izlemek bazen hüzünlü, bazen eğlenceli.

bir de müziklerini ennio morricone yapınca doyum olmuyor.

1998 yapımlı, özellikle caz müziğinin beşikteki halini görebilmek adına izlenebilecek harika bir film.

filmde tim roth ile düelloya giren "jelly roll morton"; gerçekte varolan, erken caz/ragtime dönemi önemli bir bestecidir.

hatta filmde çaldıkları "the crave" parçası da kendisine aittir.