the words

oldukça nahif, sakin, kafa dinlemelik bir film. ama ben asıl filmin içinde anlatılan yaşlı adamın gençliğini beğendim. o hikayeyi ayrı olarak bir film yapsalar izlerim.

dünyada yazdıkları değer görmemiş milyonlarca insan vardır. filmi izleyince jeremy irons'ın canlandırdığı karakterin olgunluğuna gıpta ettim. kendi yazdığınız, belli ki başyapıtınız olacak bir eseri kaybediyorsunuz, yaşlılığınızda tesadüfen bu eseri kullanarak şöhreti yakalamış birinden okuyorsunuz. ne hissederdiniz? kim bunalıma girmez ki, kim ortalığı yangın yerine çevirmez ki? belki yaşlılıkta insan daha çok umursamıyor. komedi filmlerinde ölüme mahkum olan karaktere piyango çıkması gibi.

ilginç duygularla izledim bu filmi. kitabın asıl yazarının hikayesi ayrı bir roman konusu, kitabı zimmetine geçiren yazarın hikayesi ayrı bir roman konusu. düşündüren cinsten bir senaryo. yazıyla uğraşan insanlara, böyle bir durumda kalsaydınız kullanır mıydınız sorusunu soruyor. gerçi günümüzde bu mümkün değildir de mümkün olsaydı herkes kullanırdı sanırım.

bir de inceden şöhret bağımlılığına dokunuyor film. herkes ünlü olmanın peşinde, bir anda köşeyi dönmenin peşinde. ne yazsa başarılı olmayan, bilinmeyen bir adamken bir anda her şey olma fırsatı geçiyor rory'nin eline. günümüzdeki şöhret için yapılan şaklabanlıkları görüyoruz. bu filmin senaryosu gerçek hayatta binlerce kez yaşanmıştır belki de. çünkü insanoğlu ister de ister. sihirli lamba geçmiş elinize, her kapıyı açacak güç. kim reddedebilir ki?

asıl yazarın çektiği hayat çilesi ve en mutlu olduğu anlarının sahneleri duygulandırıyor. jeremy irons'ın filmleri hakikaten bambaşka oluyor. tam bir karakter oyuncusu. başucu filmlerimden olan damage de inanılmazdı.

kısacası kıyıda köşede kalmış muazzam bir filmdir. cidden soluksuz izletiyor kendini. alt metinler, diyaloglar nefis. geç izlediğime pişman oldum.

"hepimiz hayatta seçimler yaparız
zor olan onlarla yaşamaktır."