tiyatroya tek başına gitmek

sinemaya tek başına gitmek işinin tiyatroya gitmek olanıdır.
uzun zamandır gitmek istediğim bir oyuna tek bir bilet bulduğum o gün yaptığım olaydır.
tiyatronun kafesinden kahvemi alıp oyun saatini beklerken insanları izleyip yalnızlığıma biraz burulduğum ama aslında çok yorgun olduğum için daha hassas düşündüğümü farkettiğim olaydır.
özetle yapılır, yapılması mümkün olan bir iştir. lakin bu tek başınalığı kaldırabilecek bir halet-i ruhiye gerektirir.

tiyatro ne kardeşim 19. yüzyılda mıyız...*

eğer tiyatroya gidecek biri yoksa ve çok istenilen bir oyun varsa yapılacak eylemdir.

vaktiyle çok sık yaptığım ve inanılmaz keyif aldığım aktivite. tek başına gitmekle çok başına gitmek arasında şöyle güzel bir ayrım var. bazen oyun bittikten sonra bütün zihin faaliyetleri oyuna kanalize oluyor. tek kelime etmek istemiyorsun, sadece o soğuk gecede yürümek ve düşünmek istiyorsun. yanındaki kişilik rahatsız edercesine fazlalık olabiliyor.

pandemi öncesinde ankara devlet tiyatrosunda terörist diye bir oyun vardı. bir kez izlemeye gittim. büyülendim ve hiçbir şey anlamadım. nadirkitap'ta metninin buldum. sipariş verdim, okudum. anlar gibi oldum. ikinci kez gittim oyuna ve ilkine göre daha çok keyif aldım ve anladım diyebildim. oyun sonrası sadece düşünmek, müzikleri ıslıkla çalmak istedim. üçüncü gidişimde beğeneceğini umarak bir arkadaşımı da davet ettim. çıkışta senin zevkine tüküreyim falan dedi. hoş olmadı.* o sezon beş altı defa gittim oyuna. bir zaman sonra oyunun yönetmeniyle merhabalaşır olduk. oyuncular da bu 'herifi gözüm bir yerden ısırıyor' ya da 'hayvan oğlu hayvan beşinciye geldin artık yeter' demiştir. levi'ın böyle gereksiz sululukları vardır.

toparlamak gerekirse, iyidir ojdur.

edit: şunu ıslıkla çalmak ne tatlı geliyor biliyor musun erto?

on.soundcloud.com/qdbmYa6Ub...

abdülheyin bir sözü aklıma gelir hep

tek yaşarım tek ölürüm.

yalnızlığından kurtulmak istiyosan beyaz showa git
buralar hep yalnızlık.

tek başıma tiyatroya gitmeyi özledim
tek başıma sinemaya gitmeyi özledim(hava iyiyse açık hava sineması makbuldür)
tek başıma yenikapı-kumkapı sahilde yürümeyi özledim
tek başıma konsere gitmeyi özledim
tek başıma bara gitmeyi özledim
tek başıma kadıköy’de dolaşmayı özledim
tek başıma yaptığım gece lahmacunu/kokoreç/pilavını özledim
kadırga’da oturup insanları seyretmeyi özledim.
sultanahmette oturup tek başıma kahve içmeyi özledim
tek başıma galata’dan olta atmayı özledim.
vs vs

bu liste böyle uzar gider. totalde baktığımızda istanbul’u özledim romalılar!
bunu da niye buraya yazıp zırlıyorum bilmiyorum ayrıca