tosbağanın kırmızı kapaklı defteri

boşluğa dalmalarım arttı, bir gün öleceğim düşüncesi sık sık aklıma geliyor. ördüğüm atkı yarım kalacak, tütsüleri kimse yakmayacak, kullanmaya kıyamadığım ayçiçekli tokalarım bir yerlerde kaybolmuş olacak. günlüklerim kalacak ardımda, kim okuyacak?
yazma eylemi şizofrenik bir davranıştır dedi biri. birinin bir gün okuma ihtimaline yazarsın aslında, henüz varolmayan biri.
kime yazıyorum? nasıl varoldum, nasıl akılda kalacağım? eşyalarım taşınmaya çalışan birine yük mü olacak? hayallerim, yaşamak istediklerim ne olacak? düşünme eylemini bu sorudan sonra sonlandırıyorum ve aşırı sesli bir şarkı açıyorum.