türk insanının umutla değil inatla yaşaması

ülkenin %50 si farkında olmadan hayatta kalma uzmanı oldu . ağırlaşan şartlar , beklentisiz hayatlar , savrulan ruhlar görüyorum etrafımda . bu sizin suçunuz değil , mutsuz olmak bu ülkenin normali . kendinizi incitmeyin .

inat değil ki bu içgüdüsel hayatta kalma çabası, inadı bırakan kurtuluyor mu ki inatla yaşayalım. hepimiz bu çukura isteğimiz dışında atılmış haldeyiz. herkes bıkkın, mutsuz, yorgun. çoğu kişi arıyor ama umudun emaresi yok ortalarda, herkesten önce o yurtdışına kaçtı sanırım.(bkz: swh)

bir ülkeyi büyük yapan, büyük adamları değil halkıdır. ne istiyorlarsa hayat'ta onlara istekleri ölçüsünde veriyor. hitleri'de, mussolini'yi de, stalin'i de, hirohito'yu da kendi halkları seçtiler. bizde halen yüz atatürk, bir enver etmez diyen şeytanlar, el üstünde tutuluyor, trt'de orada burada boy gösteriyorlar.

yaşayabilelim de artık inatmış umutmuş çok da bir önemi kalmadı sanırım.

ben bütün beklentilerimi minimize ettim. zaten günlük 12 saat çalıştığım ve 3 ay bu şekilde geçirdiğim zaman dilimi oldu bir ara. hem de 2000 lira maaşla. asgari ücret bana velinimet olur. küçük bir apartman dairesinde makarna yiyip allah' a şükrederek yaşayıp gideceğiz.

ib**liğine yaşıyoruz bu hayatı.

inat değil yahu mecburuz.

bundan 14 sene önce hayattan hiç bir beklentim yoktu. asgari ücretin bir tık üstüne bir firmada çalışıyordum. 2 sene çalışıp anca yaşamımı idame ettirebildim. hayatımda bir ev sahibi olabileceğime asla ihtimal vermiyordum. 12 sene önce hayatıma ışık olan eşimle tanıştım. o sene uzatmalı askerliğimi çukurca da kısa dönem olarak yapıp geldiğimde cebimde 1000 tl para ile borç harç evlendik. ilk iki senemiz borç harç ödemekle geçti. o arada kredi ile bir daire sahibi olduk. 5 sene kredi ödemek ile geçti. daha sonra eşimin zorlaması ile kendi işimi yine borç harç ile kurdum. şimdi eski evi satıp orta halli bir semtte yeni bir sitede ev ve orta halli bir suv araç ile hayatımıza devam ediyoruz. 14 sene önce şimdi ki durumun olacağını söyleseler sopanın gavur tarafı ile kovalardım.
yani demem o ki evet inat etmek lazım. ama umutla yaşamaya inat etmek lazım.

bu ülkede maalesef olan durumdur.

inadına umut ediyorlarda denebilir. ama umut bu topraklardan usul usul gidiyor gibi.

bugün türk insanı zorla yaşıyor hatta vadesi dolmadığı için yaşıyor.

(bkz: kafesteki kuş, uçmayı hastalık sanır.)

çok yorucudur, çok...

umut tükenince hayat da tükenir normalde. ama bunun tersi bir millettiz. takdir edilesi.

nefes almamızın bile sorgulandığı başlıktır. tarih verin toplu intihar edelim bari.

çünkü türk milletinin umudunun bittiği yerde inadı başlar

entrym silinmeyecekse !

g*te giren şemsiye açılmaz deyimini bire bir ülke olarak yaşıyoruz, ondandır.

umut olmasa da mücadelenin devam etmesi... hayatı anlamlı kılan da budur; bir şeyin gerçekleşmesinin beklentisiyle değil uğruna mücadele etme isteğiyle yaşamak.

" umut yok sürgit mücadele var. bu bizim umudumuz. işte deliliğin dili bu cümleyle başlar."

türk halkının getirildiği durumdur. içerisindeki hevesi sömürülmüş türk insanının günü bitirmek için verdiği çabaya denir.

eğer bir halk, 21. yy.da ,hala ihtiyaçlar skalasının en temel basamakları olan yaşama, yeme içme barınma gibi meselelere uğraşıyorsa, kimse kusura bakmasın, o halk ezik, silik, korkak, geri zekalının önde gideni olan bir halktır.

üstelik, bu halkın yaşadığı ülkede, çeşit çeşit kaynak olup, bu kaynaklar herkese fazla fazla yetecek durumdaysa...