türkiye'de insanların can güvenliğinin olmaması

birisi samuray kılıcıyla ulu orta insan doğruyor, ötekisi hiç tanımadığı birisini kalbine bıçak saplıyor, geçen günlerde de kırşehir de 2 genç öldürülüp dereye atıyor. rakka, suriye, bile türkiye'den daha güvenli.

hayaldi gerçek oldu. emeği geçenleri hepiniz biliyor tanıyorsunuz.

bir ülkenin en temel hakkı nedir, diye sorarsan; şüphesiz can güvenliği derim. ama türkiye’de bazen şöyle hissediyorsun: “can güvenliği mi? o da ne?”

mesela yolda yürürken, trafik ışığına bakıp karşıya geçmeye çalışıyorsun. kırmızı yanıyor, ama arabalar bir yandan korna çalıyor, bir yandan şeridi aşmaya çalışıyor. “işte burası türkiye, kurallar mı? bizde kural, nereden geçtiysen oradan geçersin!” diyor adeta.

evden çıkarken düşündüğün şeyler arasında, “anahtarımı aldım mı?” ve “bugün can güvenliğim yerinde mi?” baş sıralarda yer alıyor. çünkü sadece trafik değil; hırsızlık, dolandırıcılık, iş kazaları derken “güvende miyim?” sorusu günün sürekli tekrar eden kabusu.

ama tabii bu kadar da karamsar olmayalım. çünkü türkiye’de insanlar, can güvenliği eksikliğine rağmen yaşamayı, dayanışmayı, birbirine yardım etmeyi öğrenmiş. “bu ne iş?” dediğin yerde birisi mutlaka çıkıp “ben varım” diyor.

yine de, hepimizin içten dileği, kuralların tam anlamıyla işler olması, herkesin hak ettiği güvenli ortamda yaşaması. çünkü can güvenliği olmadan, özgürlük de, huzur da eksik kalır.

hava karanlıkken sokak ışıkları ve emniyet bekçileriyle kendilerini güvende hisseden insanlar, bugün ise çelik kapılara, güvenlik kameralarına rağmen huzur içinde uyuyamıyor.

şikayet etmeyin nankörler.
belki de "westworld" filminin figüranlarıyız. kim aksini iddia edebilir ki. bir gün bir bakıyorsunuz ki tv'de öldürülüşünüzün filmini görüyorsunuz. herkese nasip olacak bir şey değil.