türkiye'de para biriktirmenin saçma olduğu gerçeği

tanım: türkiyedeki enflasyondan ötürü para biriktirmenin aslında paranın değer kaybından ötürü saçma olmasıdır.

başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum orijinal bir ayakkabım yoktu daha çok f/p ürünlerine yöneliyordum. fakat çocukluğumda orijinaline sahip olabildiğim! superstarlara gerçek bir zaafım var ve yeniden almak istedim çünkü çocukluğumun en sevdiğim ayakkabılarındandı hepsiburada da 630 liraya bir ayakkabı buldum 3 gün önce ve sizlerle 3 günlük fiyat takibimi paylaşıp susacağım. 630 lirayken alabileceğimden ötürü ss almamışım kusura bakmayın.

tl yerine, altın, dolar gibi görece daha az değer kaybeden metalarda tutmak saçma değil. ama tabii en güzeli, direkt tl borçlanmak. sabit gelirli bir işiniz varsa, 24-36 arası tl borçlanın borçlanabildiğiniz kadar.

24-36 ne? elma mı? armut mu? ya zaten senin neyine ekonomi. neyse, herkesin anladığı gibi ay vade o.*

elime geçen para su gibi akıp gidiyor illa bir ihtiyacım olduğu için para biriktirmek zor.

olsun ben yine de biriktiririm sonuçta damlaya damlaya göl olur demişler.

aynı şekilde para harcamanın da saçma olduğu gerçeğini de unutmayalım.

bence pahalı araba almak da saçma. düşünsene 1 tane kendine 2 tane devlete alıyorsun. kredi ile alıyorsan büyük ihtimal ile arabanın parasını peşin ödeyip vergi kısmını kredi olarak her ay faizi ile ödüyorsun. baya bir govermental seks durumu yani.

bir açıdan bakarsak kişinin tasarruf yapması için aileden gelen bir tasarruf etme anlayışı olmalı. bu anlayış bazen gereksiz yanan bir lambayı söndürmek veya diş fırçalarken falan gereksiz akan bir musluğu kapatmak şeklinde çocuğa aktarılabilir.

günümüzde içinde yaşadığımız kapitalist sistemin bireye pompaladığı bir algı var.

sürekli yeni şeyler almasının gerektiğini fısıldayan bu algı operasyonu ile insanlara içinde bulunduğu yalnızlık duygusunu gidermek için harcama yapmasını ve ihtiyacı olmayan ürünleri almasını seslendiriyor.

mesela çalışan ve sorunsuz işleyen bir cep telefonu olduğu halde yeni çıkan modeli alıyoruz çünkü eski telefon kullanmak bizi kötü gösterecek gibi bir algımız var oysaki ihtiyacımız olmayan ürünleri aldıran fısıltı burada da konuşuyor.

özetle biz çocuklarımızla ilgilenmezsek onları yalnız ve sevgisiz büyütürsek kendine olan güveni düşük çocuklar olarak büyümesini ortaya çıkarırız.

bu boşluk duygusu da sürekli olarak kişiye toplumda gözle görülür olma çabası içinde yaşama isteği getirir. değersizlik hissini zengin görünme çabası ile bastırmaya çalışıyor olmak dipsiz bir kuyudur.

rapçiler gibi kiloluk altın zincirlerle gezseniz bile içinizdeki yangın sönmez. bu nedenle para her şeyi satın alabilir ama sevgiyi satın alamaz çünkü sevilmeyen çocuk kendini sevemez. kendini sevemeyen başkasını sevemez. başkasını düşünmeyen kişiyi de kimse sevmez.

yani kullanılabilir geliri ihtiyaç duyduğu paradan fazla olanlar bilir ne kadar kazanıyorsan o kadar harcıyorsun derken aslında para benim statümü yükseltiyor demek istiyor. şehir merkezinde yaşayıp benzini içen 4x4 arazi aracı kullanan insan , aslında beni görün derdi olmasa gidip sedan alır ve kalan parayı da biriktirip tasarruf eder.

özetle parası olmadığı için tasarruf yapamamak ile parası olduğu halde arttırmayı hedeflemeyen hepsini harcayan kişinin tasarruf yapamama durumu aynı değil.

her zaman için geçerli durum eskiler bile altın alırdı hemen.