üslubun çürükse anlattığın gül çiçek değildir

(bkz: mevlana)'nın testide ne varsa dışarı o sızar sözüne paralel, kişide üslubun nedenli önlemli olduğunu anlatan söz.

ne derin ne koyu bir söz.
kendi sığlığımı alıp geldim yine deryalığında boğuldum.
bilinçte önemli ama burada sanki. mesela diyelim çürük üslüplü bir sen çıktı geldi karşına. önce hafif atıştın, takıştın, biraz itişip kakıştın... çat yandı bir ampül. birde baktın bir ayna. seni sana gösteren bir derya. bu hal, bu tavır, bu duygu... ben nasıl uydum bu densize? yahu hala ne diyor diye iç sesin seslendi oradan. iyi bak seni yansıtıyor.
ben de diyorum bunu gözüm bir yerden ısırıyor. öpüyorum aynamı iki gözünden. tavrım için zannım için özür diliyor sonra dönüyorum kendi batınıma. bakıyorum bakalım nerede saklı bu diken? nasıl çıkarda gün yüzüne, kucaklaşır helalleşirim?
sevgiyle...

başkasının yanında verilenin nasihat değil hakaret olması gibi her türlü söylemin ve davranışın uygun bir aktarım tarzıyla var olabileceğini belli eden söylem.

söylenen nice güzel cümleden bile çöp kokusu geliyor bazı bazı, bazısı konuşurken iğne batıyormuş gibi sızlıyor insanın orası burası, bu da bir beceridir en nihayetinde, saygılar şelale.

iste bunlar hep dogu kafasi. hazirlop.

satir, kinaye, ironi... efendim?

anlatilan seyi kimin ne uslupla anlattigi benim icin cok onemli olmadi. en kafama yatmayan dusunceye yaklasirken bile `tamam yanlis anlatiyor olabilir ama,neden yanlis bir yolla anlatiyor?` diye dusunmeye sevk ediyor beni boyle `yersiz` varsayilan usluplar. bir seyi gizlemeye mi yonelik? sucluluk hissiyle mi? bir cikari mi var? ofkesi neden?

bir zahmet, o zehirli usluplari eselemeyi deneyin, daha cok sey ogrenirsiniz. cogu zaman zehirli dusunceleri sekere bulanmis sekilde yiyen bir suru geri zekalinin oldugu bir cografyada yasiyoruz. sonucu ortada.