vietnam savaşı ve elinde çiçek tutan genç kız

17 yaşındaki jan rose kasmir adlı genç bir kız, vietnam savaşı'nda, savaş karşıtlığının en güzel simgesi olan elinde tuttuğu çiçeği askerlere uzatmıştır. haberi ilk yapan gazeteci, o kız için ''sadece konuşuyordu, askerlerin dikkatini çekmeye ve onlarla diyalog kurmaya çalışıyordu. askerlerin süngülerden daha çok ondan korktuğunu hissettim'' demiştir.

daha sonrasında bu genç kızın hikayesi ortaya çıkıyor elbette, genç kız ''onlar benim randevuya çıktığım sevgilim olabilirdi, kardeşim olabilirdi. onlar sadece tüm bu olayların kurbanı oldular. onlar savaş makinesi değiller'' diyor ve ekliyor ''askerlerin göz teması kurmaktan kaçındığını gördüm. korkuyorlardı, bize ateş edin emrinin verilmesinden korkuyorlardı.''
pasifizm'in güzel bir örneğidir belki de bu fotoğraf. tabii kan, savaş, toz, duman bulundurmuyor. fakat insanların duygularını temiz bir şekilde yansıtıp vermek istediği mesajda başarılı olduğunu düşünüyorum.

elinde beni incitebilecek güce sahip olsan da onu indirebilecek bir güç tutuyorum elimde, nahif ve kırılgan bir güç, der gibi. o güç, çıkarların için açtığın savaşa karşı gelmek, der gibi.

tuttuğu çiçeği kimsenin umursamadığı kızdır. asker psikolojisidir, arkadaşlarınız yanınızda ölürken düşman haklı bile olsa savaşmaya devam edersiniz. dönemin abd genel kurmayı da böyle yaptı. politikacılardan daha çok askerin vietnam'a yollanmasını talep ettiler. pasifist eylemciler ise polis-inzibat joplarının hışmına daha sık uğramaya başladılar. acı ama gerçek.

napalm yemiş, yanmış vücudu ile koşan kız çocuğundan daha kötü değildir.

fotoğrafa bakınca kafanızda rolling stones çalmaya başlıyor.

savaş çiçekle, böcekle yok edilecek bir kavram değildir. varsa bana örneğini gösterin. savaş anca daha güçlü teknoloji ve asker gücü ile durdurulur.

örnek: nükleer silahlar