yaşanılmış en büyük rastlantı

4.5 milyar yıllık dünyada bu döneme denk gelmiş olmamdır.

daha manitacılık işlerine yeni başladığım ortaokul döneminde bi sevgilim vardı. beni aldatıp terketmişti. aradan yanlış hatırlamıyorsam 9 sene geçti. bir gün ramazan ayında arkadaşımla boş boş dolanıyorum sokaklarda. iftar vakti diye bomboş heryer. derken kadının biri durdurdu "şurada oğlum olacak ben çıkamıyorum merdivenlerden, bi gidip bakar mısınız" dedi. iyi dedim çıktım mekanın üst katlarında bakınıyorum gördüğüme elemanı soruyorum. derken bir çift gördüm oldukça samimi bir haldeler. haliyle kadına dikkat etmeden elemana sordum, yok tanımıyorum dedi. indim aşağıya söyledim kadına teşekkür edip gitti.

ertesi gün sosyal medyadan (facebook) bir arkadaşlık isteği. baktım eski sevgilim. hayırdır inşallah diye kabul edip diyeceklerini bekledim. vay bunca sene sonra karşılaşmışız, oraya gelip onlara sormam falan tanrının bir işaretiymiş falan yürüyor bildiğin. dedim sen yiyiştiğin adama sadık kal, beni de karıştırma kendi karma inancına. vay vay vay ben miymişim onun namusuna laf atan da ben kimmişim de onu yargılamışım. bastım kalayı sildim hemen.

hoşlandığım çocukla hiç beklemediğim bir şehirde, hiç beklemediğim bir yerde, hiç beklemediğim anda karşılaşmış olmam. bir anda karşımdaydı ve ben ne olduğunu anlamamıştım bile.

3 yıl önce bir kızla tanışmıştım. yaşça benden 9 yaş büyüktü ama gerçekten de iyi bir insandı. ilk gördüğümde kanımın ısındığı tiplerden. neyse sonra biz bununla muhabbeti ilerlettik ve zamanla dost olduk. bana sürekli bir çocukluk arkadaşından bahsediyordu. işte şöyle iyi insandı böyle iyi insandı falan diye. sonra bunun çocukluktan beri birlikte büyüdüğü bu arkadaşı kanserden vefat etmiş. geçmişte yaşadığı anılardan falan bahsediyordu. birgün kafede biz bununla otururken tesadüfen benim ilkokulda en yakın arkadaşlarımdan birisini gördüm ve hemen yanımıza geldi ve yanımdaki o kızı tanıyıp “aaa .... naber ya nasılsın ?” falan diye sohbete girip hemen muhabbet etmeye başladılar. ondan sonra sordum “siz nereden tanışıyorsunuz ?” diye.
meğer bu kızın o vefat eden çocukluk arkadaşı, benim ilkokuldaki o en yakın arkadaşımın ablasıymış.
ben de sonradan hatırladım, gerçekten de ben de ilkokula giderken o arkadaşımın ablasıyla konuşurdum ara sıra, onlara falan giderim.
işte bu tanışıklık hayatımda rast geldiğim en büyük tesadüflerden birisiydi.

üni de biriyle ev arkadaşı olmuştum. babasının çok yakın bir arkadaşından bahsedip duruyordu ve hep soy ismiyle anıyordu. benim babamın da çok sevdiği bir arkadaşı vardı ve yillardir ondan haber alamıyorduk. bilmem kaç gün sonra fark ettik ki ikisi aynı kişiymiş. ve arkadaşlar birbirlerine kavuşmuş oldular...

lise 2'de başka sınıftan bir kızla tanıştım. bu kızla aşırı kafa dengiyim hayatımdan herkes gitti bu kaldı bir anda, o derece samimi olduk. neyse biz ailelerden bahsediyoruz bizim babaların eşgal aynı. * diyoruz nasıl ya bu kadar olur.

sonra efenim biz konuştukça anladık. benim amcamın büfesi vardı. babam hep orada takılırdı. bu büfenin sanırım bir yeri varmış orada içerlermiş. benim kankanın babası da yıllarca bu büfeye gitmiş. babalarımıza sorduk babalarımız da kanka çıktı. bu bilgiden sonra bize özgürlük doğdu tabii, gece yatıya gitmeler falan filan.

benim için 2019 kasım ayında gerçekleşen hede.

üniversitede bir kadın sevmiştim ben. sadece ben sevmişim heheh bu yüzden çok kısa sürmüş idi. kendi psikolojik durumumdan mütevellit fazlaca anlam yüklemişim. ilişki çabuk bitti ancak bendeki etkisi çok uzun süre bitmek bilmedi. üniversite bitti, memlekete döndüm. iki sene orada çalıştım. üstüne askere gittim geldim, sonra bir süre işsiz kaldım. epey bir tesadüf sonucu istanbul'a gittim bir haftalığına. o bir haftalık süreçte bir iş buldum, o da biraz tesadüfen. istanbul'a geri yerleştim. ekim sonu gibi oldu bunlar, annem bizdeydi işte ev işleri için. 10 kasımdan bir kaç gün önce bana, onu dolmabahçe sarayı'na götürmemi söyledi. o 10 kasım'da öğlen evden çıktık. vapurla beşiktaş'a geçtik. önce dedik bişiler yiyelim. beşiktaş meydan'a geçerken ki o kalabalık ışıklarda o kızla göz göze geldim. sonrasında konuştuk, görüştük az da olsa ancak ben malladım ve şu an yine görüşmüyoruz falan neyse. sanırım hayattaki tüm şansımı o gün harcadım ben :d

bu arada şunu da belirtmem gerekir ki; o kadını son görüşümden o 10 kasım gününe kadar tam olarak 4-5 yıl geçmişti. çünkü biz de yanlış hatırlamıyosam 9 kasım gibi falan ayrılmış idik. aradaki o 4-5 sene boyunca ben dostlarıma, aileme sık sık sayıklardım kendisini. 9 kasımlarda ayrı bir duygu durumuna bürünür, o kafada içerdim falan filan. bu da böyle bir anı işte.

aslında bence “ yaşamın en büyük raslantısı” diye bir açılım olamaz.. hala yaşıyoruz , hala nefes alıyoruz.her an yaşayacağımız bir olay, diğerini katlayıp “ en “ yapabilir.

ben olayın “ en “ kısmında değil, hissettirdiği duygudayım.. acayip heyecan ve merak hissi..

dolu dolu..

hayat önceden planlanmış bir rastlantıdır. şu anın yüksek bir yerine çıkıp hayatınıza şöyle bir baktığınızda her şeyin ne kadar da planlı olduğunu görürsünüz. geçmiş geleceğe birebir bağlı, şu an ise ikisine dahildir. rastlantı hikayelerimizi şöyle bir gözden geçirip "gerçekten de rastlantı mıydı acaba?" diye düşünmek lazım. bence değildi...

tanım: şu ana kadar içinde bulunulan tesiri en büyük plandır.

onca seçenek varken dünyaya kendin olarak gelmendir bence.

yıllardır görüşmediğim, aynı mahallede oturmamıza rağmen denk gelmediğim bir arkadaşıma 2 sene önce atatürk havalimanı'nda gerçekleşen teknofest'te denk gelmiştim. ben onu gördüğüm, o beni gördü ve sanırım yanlış görüp görmediğini anlamak için bir kere önümden bakarak geçti -ki ben o sıra sadece gelip geçtiğini gördüm- ve biz yine konuşmadık. sanırım aramız buruk kalmış. ikimiz de bir adım atamamışız.

michael jackson
atatürk ve sezen aksu gibi isimlerle aynı gezegende doğmak.

benim rastlantılarım küçük. hep aynı kişinin başlık açması kadar saçmadır.