yazarların beceremediği şeyler

odaklanıp ders çalışamamak, kitap okuyamamak.

yaşamak diyeceğim *
ama genel olarak insanlarla sorun yaşıyorum iletişim kurmayı ya da bu dünyanın kuralına göre yaşamak zor geliyo.

sakızdan balon şişirmek. her taktiği denedim ve birçoğu neredeyse boğulmakla sonuçlanacaktı. yapamıyorum. en büyük utancım. her güzelin bir kusuru var dedikleri.

teknolojik eşyalarda (telefon, leptap, tv) sıkıntı yaşadığımda kendim tamir edemiyorum çoğu zaman. nefret etsem de öğrenmem gerekiyordu.
abim ilgili ve çok iyi bu konularda. ona gidiyorum bana diyor ki "git araştır öğren."
beni başından savmasından nefret ediyorum. ona gitmişsem zaten araştırmışım ama uygulama da demek ki bir şey eksik ki olmamış ne var yani gösterse. nefret ederken çabalamam bile başarı sayılmalıydı ama yok. illa pisliklik ve çok bilmişlik yapacak. bir ara ayağına diken ya da kıymık girdi. benden yardım istedi çünkü aile hemşiresi gibiyim neyse. "git araştır öğren." dedim ve kalakaldı. "ne oldu abi, senin iyi olduğun şeylerde iyi olmamı beklerken benim iyi olduklarımda da sen iyi olmalısın." dedim hınzırca gülümseyip gittim. ve yaklaşık 10-15 dk yardım etmedim. bir süre de unuttum ondan uzadı. hatırlayıp kontrole gittiğimde girdiği yeri genişletmişti. ve çıkaramamasına da şok oldum ama bu beceriksizliğini ne belli ettim ne de yüzüne vurdum. ayağına acıyla bakıp direkt yere çömelmiştim. ciddiyetle "çek ellerini, sana sorular soracağım onlara odaklan sadece." derken gururundan ödün vermek istemiyordu, bocaladığını gördüm ayak tabanıyla ilgilenmeye başlarken ve "ifadendeki aptallığı iyi görüyorum. bir başına bırakmak için değil bana yaptığın şeyi anla diye öyle söyledim. bana yabancı gibi gurur kuşanırsan kellen yerine elimde ayağın var onu alırım." derken çıkarmıştım.
gerçekten bir başına bırakmak isteseydim kuşanmasına bir şey demezdim. çünkü o beni bırakırken berbat ettiğimi görünce geliyordu bundan zevk duyup biraz yardımcı olmaya çalışıyordu ama beni başından savarken ya da ego tatmini ederken kendi o hakkı kaybetmişti en baştan. 3 defanın 3'ünde öyle yapınca tam bozulmuştum. ve ayağı öyle denk gelince öyle davrandım. beni anladı ama geç oldu. ilk hatasını düzeltsin diye ben 2 kez gurursuzluk yaptım. çünkü ben en baştan umursanmadım. ama onun durumu öyle değil.
şimdi bir şey bozulunca yapamıyorsam kuzenlerime veya tamirciye alıyorum zoruna gidiyor. umrumda mı hayır. hakkın ben de en fazla 3 olduğunu biliyor ve doldurmuş olduğunu da o yüzden bir şey diyemiyor. sadece başta en fazla "ver/ getir yapayım." diyordu ben de "bilgi ve hünerlerinin faydasını kendine saklamaya devam et. ben halledemesem de halletmek için yardım etmek isteyenler var, sağ olsunlar." demiştim.
abimde olsa bir yerden sonra böyle. özellikle beni tanıdığı hâlde böyle yaptığı için böyle. bir şeyler istemek hiçbir zaman kolay olmadı benim için, bu çekirdek ailem olsa da. ve isterken bu tarz muamele görüyorsam hem de üst üste gitsin becersini başına çalsın. (ve sevdiğim insanlarda bu 3 yoksa normalde hak 1, bence onlarda da bazı şeyi 1' e çekmem lazım. düzeltsin diye tolerans gösterirken ben daha çok üzülmekle kaldım. bir ile üç aynı şey değil çünkü.)
ben yardım çağrılarına dönüyorum ama bunda veya başka bir şeyde ondan yardım istemiyorum artık. ben de böyleyim işte...

ilk adımı atmak. bu her konuda böyle maalesef.

aptallık karşısında sakin kalmak.

makarna yapmayı beceremiyorum.
evet,hani kaynar suya atsan yemek olan makarna.
işte o benim en kötü yaptığım yemek.

yüzsüz insanları sevebilmek.

parmakla ıslık çalmak. ergenken falan uğraşmıştım bayağı ama bir türlü becerememiştim. bir daha da uğraşmadım gerçi.

bir kin tutmayı ve bana kötülük yapmış insana karşılık vermeyi, bir de ıslak keki tam kıvamında yapmayı beceremiyorum.