yazarların metal müziğe başlama hikayeleri

arkadaş gazıyla başladım ben. paketi çıkardı, yak dedi. yok ben bilmem böyle şeyler dedim.

annenden mi korkuyorsun dediler, bir anda sahilde tüm grup etrafımı sarıp "korkak tavuk" diye bağırdı. hoşlandığım kızla göz göze geldim. bana acır gibi bakıp başını iki yana sallıyordu.

kuzenimle sürekli gittiğimiz internet kafeye bir kez daha girmiştik. baktık içerde bir oda var değişik tipler çıkıyor bizden yaşca büyük küpeli uzun saçlı tipler yanlarında kızlar. dedik bura nere. görevli abi dedi yeni bir şey geldi böyle gitarlı mitarlı,deneyin süper bişe.

orda hayatım değişti. enter sandmanın intorsunu duyduğumda hayatımın en heyecanlı anını yaşadım. milli olmamdan ya da üniverste sınavından daha heyecanlıydı. hala içimde.

doğduğumdan beri anadolu rock dinlerdim. ama bu bambaşkaydı. hayata bakış açım değişti. yabancı dil öğrenmem,siyasete ve barışa ilgim, interneti daha aktif kullanmam, sözlükleri keşfetmem, gitar çalmam, sevgili edinme, arkadaş edinme her şeyde bu müziğin ve o abinin payı var.

heavy metal bir müzik türü değildir hayata bakış açısıdır.

bu arada yılbaşında bize gitar hero setini veren cinnet fatih abiye çok teşekkür ediyorum. o gün de görevli abi oydu.

babaannemin evinde kasetlerin olduğu bir dolap vardı. bende can sıkıntısından sırayla hepsini denerdim. birgün metallica'nin bir şarkısına denk geldim fazlaca hoşuma gitti ama çocuk olduğum için farkına varamadım öyle geçti gitti. yıllar sonra televizyonda denk geldim öyle öğrendim şarkının adını. walkman'de başlayan maceram cd'lerle devam etti internete kavuşmamla tamamlandı hayatta yerini bulamayan ben için sığınabilecek bir yer vardı artık.

herhangi bir olay sonucu ile başlamadım. çalma listem devam ederken aradan gelen birkaç şarkı ile tanıdım metal müziği.

bir gün gök yarıldı, aşağı inen 3 şeyden biri bana bir cd uzattı. bu cd'nin içinde speed metal vardı. ikincisi başka bir cd verdi; içinde folk metal vardı. en son kişi bana yaklaştığında elinde progresif metal olduğunu gördüm. daha sonra arkalarını döndüler ve göğe yükselerek kayboldular.

toplum beni dışlasın istiyordum ve kimse bana yaklaşmasın hem kaliteli müzikler dinlemiş oldum aynı zamanda kafa dinledim yeri geldi sataniz ilan edildim yeri geldi kedi kesiyon mu denildi ama başardım! toplum beni dışladı aslında ben toplumu dışladım..

tv izlerken mtv kanalinda headbanger's ball programina rastladim ve 17 yillik bir askin tohumu atilmis oldu. o sirada calan klibi unutmuyorum: in flames-take this life. metale metallica ile baslamayan sansli azinliktanim.

çok uzun zaman oldu hatırlamıyorum, o yıllarda müziğe ulaşmak böyle kolay degıldı. tek tük üniversite radyolarında çalar şarkı beğenirsin. sonra beklersin yine cıkarsa teyp e kaydedeyım diye. walkman ı olan adam zengindi bırak cd çaları. kasetler pahalı arasan da bulamazsın zaten. ortaya karışık, eski kasetlerin üstüne yarım yanalak çekilmiş trash metal şarkılar. rica minnet “manic street preachers“ albümü aldırmıştım istanbuldan birine bak aklıma geldi. ilk dinlediğim metal şarkı neydi bilmiyorum ama o yıllarda rüzgarı acayip yenilikçiydi. punk vardı ordan pay biçin işte arizona kertenkelesi gibi saçlar kulakta bi dünya küpeler. komik geliyor şimdi. sahi nasıl başladım ben metal dinlemeye

sert melodileri seviyorum.

çocukluk yıllarım; duman, mvö, athena, teoman ve şebnem ferah gibi mainstream rock müzisyenlerinin prime dönemine denk geldiği için, kaliteli müzikle erken tanıştım. bu gruplar sürekli hayatımda yer edindi. fakat ergenlik yıllarında, birazcık da çevrem yüzünden, efkar denen garabetin içine düştüm ve o rock müziğin verdiği enerji uçtu gitti. lys öncesi (o zamanlar lys'ydi adı) havaların da ısınmasıyla biraz daha kendime geldim ve eski çeyrek rockçı günlerime döndüm. daha sonrasında üstüne koya koya bir çığ haline getirdim.

ilkokuldayken metallica'nın o zamanlar adını bilmediğin şarkısının klibini tv'den izlemiştim. vaybe ne güzel cayır cayır gidiyor diye beğenmiştim. sonra başka şarkısını dinlemiş ve sevmemiştim. o zamandan orta sona kadar rock müziği bile dinlememiştim.
orta sonda, okulda kurulan bir rock müziği grubunun konserini dinlemiş ve çok etkilenmiştim. o zamanlar hep türk halk müziği ve bağlama ile uğraşan ben, "rock neden olmasın?" demiştim. ama dikkatinizi çekerim metal müzik değil, rock müziği idi. gitara merak saldım.
lise 1'de metalci bir arkadaşla tanıştım. sonra ona metallica'nın klibini hatırladığım o şarkısını sordum. o da şarkının (bkz: the memory remains) olduğunu söylemişti. kasetini aldım ondan. bilahare metallica'nın diğer kasetlerini çektim. ve en sonunda gelsin manowar, iron maiden, dark tranquality.
ezcümle beni bu müziğe başlatan the memory remains ve o metalci arkadaştı.

lisede ayşenur diye bir hatun vardı, çok güzeldi ve kurukafalı metallica sweatleri falan giyiyordu. ziyadesiyle cool ve kimseyle konuşmayan bir tipti. muhabbet edebilmek için sormuştum, sweatler çok güzel falan diye, metal grupları bunlar dedi. sonrasında kızla muhabbete devam edebilmek için dinlemeye başladım, o dönem kimsenin haberi olmayan uyduruk kaydırık metal gruplarını bulup dinleyip, şunu dinledin mi bunu dinledin mi şeklinde muhabbet başladı, ilerledi gitti. tabii sonrasında ayşenur tarihe karıştı ama metal baki kaldı. velhasıl bazı kızlar çok güzel ve insanın hayatına yön verebiliyor... *

80’li yılların sonundayız. mahalledeki boş bir arsada, benden 10-15 yaş büyük abilerle birlikte top oynuyoruz. maç yapmıyoruz; herkes topu birbirine paslıyor, eğlencesine oynuyoruz. derken, abilerden biri bana takılmak için “lan tool, sen metalci misin, asitçi mi?” diye sordu.

o yıllarda sık sık metalcilerle asitçilerin kavga ettiğinden, birbirlerini dövdüğünden bahsedilirdi. ama bunların birer şehir efsanesi olma ihtimali de yüksekti. metalciliğin de asitçiliğin de ne menem bir şey olduğunu tam olarak bilmiyordum. sadece kulağıma daha hoş geleni seçtim: “metalciyim abi” dedim.

güldüler. hatta biri “sittr lan,” dedi, topla bana doğru şut çekerek. hafiften içerledim.

bir sene sonra ortaokula başlamıştım. bir gün arkadaşlarımdan biri, bir konuşma esnasında abisinin metalci olduğundan söz etti. hemen atladım: “ben de metalciyim!” hala neye ‘metal’ dendiğini tam olarak bilmiyordum ama o arkadaşım ertesi gün bana, abisinin kasetlerinden birini kopyalayıp getirdi: iron maiden – no prayer for the dying.

işte ben o günden sonra bir daha iflah olmadım.

1981 doğumluyum.

dinleyip bayıldığım ilk metal şarkıyı 1986 çıkışlı the final countdown sayıyorum ki o zamanlar ilkokulda bile değildim. bu şarkı genelde rock kategorisinde değerlendirilse de dinamiklerini ben metale daha yakın buluyorum.

80'ler sonlarında benden birkaç yaş büyük kuzenim bana bir dolap gözü dolusu thrash ve death metal kasetinden seçmeler dinletmişti. sepultura falan işte... "böğürmeli" olanlarında "bunlar insan mı?" diye sorduğumu hatırlıyorum kuzenime. daha çocuğum, malum. canavarların olabileceğine inanıyormuşum o zamanlar demek ki. *

ama metalci olmam 1990 veya 1991'de metallica'nın kill 'em all albümünü/kasetini dinlememle oldu. abim o zaman ortaokula yeni başlamıştı ve bir arkadaşından almıştı bu kaseti ve ben de hayran kalmıştım. yani gerçek manada beni metalci yapan albüm budur.

dayım sayesinde. önce hard rock ile tanıştırdı ardından seviyeyi sürekli yükseltti. bateri çaldığı için stüdyolara götürdü, davulun üstüne oturttu, baget verdi elime. bateriyi beceremedim ama gitar öğrendim. sağolsun müzik zevkimi şekillendiren adamdır.

sene 1999'du. şimdiki eniştemle tanışmıştım o zaman. o gün bana system of a down zehrini verdi, o gün bugündür dinlerim.

sene 1991. o zaman başladım metal işlerine. ataş'da stajimi da 1992 de yaptım ama emeklilikte bi işe yaramadı ya. saymıyorlar.

lise 1, şubat ayı karlı bir gündü
tıktıktıktıktıktık
ilk kurşun atıldı bu sefer istanbul'dan
tıktıktıktıktık
system of a down b.y.o.b ilahisini söylemeye başladı
tıktık-(daktilo bozuldu maalesef)
öyle oldu işte yani