yazları tamirciye verilmiş efsanevi nesil

bir gezegen insanı ukdesi.

babamın ısrarlarına rağmen kabul etmeyip olmayı kaçırdığım efsane nesil. ama arkadaşlarımın anlattığına göre ustanın dayağı da efsaneymiş*.

yazları teyzemin kuaföründe çalıştım. neler record ettim neler. ağdalar, pedikürler, röfleler, permalar, çatallar, upsss lar, downblouse lar, upskirtler. işin kötüsü yaşım yetmiyordu, orta 2 de "sen büyüdün kelender, belli oluyor" deyip yollamıştı beni teyzem.

keşke başıma gelseydi bu durum. sanayide elektrikçi olmak isterdim hep şimdi işi öğrenmiş ve kendi işimin başında olabilirdim. annemin ısrarıyla liseyi bitirdim üniversite de bitmek üzere okumuş işsizler kervanında 1 kişi daha olacağız.

2 yaz boyunca ailemin baskısına rağmen sanayide çalıştım, ailemin baskısı ' oğlum durumumuz yerinde, istanbulun güzide liselerinden birinde okuyorsun ve derslerin iyi, ne diye sanayiye gitmek istiyorsun' şeklindeydi,

arabaları seviyordum ve bu kararı vermeden uzun süre öncesine kadar teorik bilgide kendimi çok geliştirmiştim, bu bilgileri pratiğe dökmek ve kendi paramı kazanmak için iyi bir şanstı.

sanayi anılarım diğerleri gibi geçmedi, ustam kendi isteğimle çalıştığımı öğrenince çok şaşırmıştı, ilk defa okuyan ve arabalar hakkında bilgili birini gördüklerini söylemişlerdi. bana oldukça iyi davrandılar, ve çok şey öğrettiler. şimdi o günlerin sayesinde kendi arabamda bir problem olduğu zaman kendim yapıyorum. mekanik el becerim arttı evde bozuk birşey olduğu zaman tamir etmeyi deneyebiliyorum.

bir hafta kaportacıda çalıştım. 98 dünya kupası zamanlarıydı. ilk ve son oldu.

96 - 98 arası yazları full time, okul zamanları part time çalıştığım bir elektronikçi vardı. o kadar sever ve hevesle gider çalışırdım ki orada. para falan vermesine gerek yoktu. çok şey öğrendim. çok güzel günler geçirdim. hala özlerim.

inşallah büyüyünce tamirci olmuşlardır dediğim nesildir. apartmanda iki komşumuz var ve tamirci dükkanları var. evleri, yazlıkları, kapının önündeki arabalarını gördükçe vay beee diyorum. adamlar paraya para demiyor.

baktım kimsenin bizi kaportacıya vereceği yok, gittik kendi kendimizi verdik çalışmaya. öyle bi efsaneydik yani... 3 gün sürdü efsanemiz.