yeterli para olduğunda alınacak ilk şey

aklımdaki şeyleri almaya para var da işte yine alamiyoruz

diyelim ki olur ve alırsınız. ya sonra.. sonra onun daha iyi, pahalı olanı. sonra başkasında olduğu halde sizde niye olmasınları.. sonra hiç kimsede olmayaları.. hep para ve hep bir şeyler, birşeyler..
demem o ki dostlar evet insanca yaşamak için kuşkusuz ki gereksinimlerimiz var. ama aldatıldığımız ve bizi yanıltan bir nokta var. biz asıl sorunun o an için sahip olmadığımız kimi şeyleri alarak mutlu olacağına inandırılmış, sıradan zavallı tüketim canlılarına dönüştürülmüş durumdayız. ve sadece ona ulaşmak için çabalamayı hayat sanıyoruz. işin ilginç yanı aldığımız, almayı düşündüklerimizin çoğunu da bize dikte edenler aslında başkaları.. ve her seferinde hedefe ulaştığımızı sandığımız noktada, bize yeni bir hedef pazarlandığının farkında değil miyiz ne.
ölene dek bize birşeyler satan bir sistemin müşteri köleleleriyiz sanki..
önce bu "kültür" ve sarmal üzerine kafa yormalı, bir başka hayatın mümkün olabileceğini görmemiz, kabul etmemiz gerekiyor. belli ki bu sistem, giderek küçülen ve güçlenen mutlu bir azınlığn sistemi.. çevrenize ve kendinize bir bakın mutlu insan sayısı ha bire azalmakta..

ikinci el ikinci bir araba. 500 k eksiğim var iban vereyim mi?

(bkz: yat)

(bkz: araba)

inş cnm ya.

şu bebek.

fabrika.

en özendiğim yeşilçam karakteri fabrikatörlerdir. otururum ofisime yakarım bi puro ve "geberin pis fakirler" diye şen kahkahalar atarım mis gibi. yaşar usta gelipte "bak beyim..." diye başlarsa caz yapmaya da hemen telefon ederim güvenliğe. bide onu mu dinleyecem işim gücüm yok.