yeterli para olduğunda alınacak ilk şey

gorece.

new york'a uçak bileti. açıkcası maalesef ülkenin neresine kaçarsanız kaçın, içinde yaşadığımız sıkıntılarımız baki. türkiye, her zaman ekonomik krizlerin ülkesi oldu ama yine de şehir- bölge değiştirdiğiniz zaman, yine bir tık o değişebilen ekonomik ferahlığa tanık oluyordunuz. şehirlerde insanlar çok sıkışmışken( ekonomik olarak), kırsal bölgeler bize göre daha uygun ve yaşaması daha sağlıklı( hem psikolojik hem fiziksel) alanlardı. şu an kırsal bölgelerde ki refahta tükendi.. ki bu insanlar kendi yiyeceklerini kendileri üretmelerine, köy - kasaba ortamında çok fazla maddi anlamda açılacak imkan bulamamalarına rağmen tükenmiş durumdalar. dolayısıyla, ben tatil için yaşadığım şehir istanbul'dan kalkıp karadeniz'in en ücra köyüne de gitsem aynı sıkıntıyı görüyorum, dinliyorum. dolayısıyla, psikolojik açıdan rahatlamamı, kendimi bir tık iyileştirmemi sağlayacak ortam artık bu ülkede yok. evimde otururken izlediğim şeyleri, ülkenin neresine gidersem gideyim yine izliyorum. boşuna sokağa para atmak oluyor bu. ( en azından benim nezdimde)

bu yüzden otomatikman ülke değişimi taraftarıyım. yeni vizyon, ferah ekonomik düzen, hukuk kurallarına inanılmaz bağlı - ileri toplumlar.. illa cok top ülkelere gerek yok. türkiye'ye sınır herhangi bir yerde olabilir. yeter ki sınırları dışı olsun. herhangi bir ülkede yaptığınız 1 haftalık tatil, buradaki 6 aylık boşluğunuza bedel inanın. rehabilitasyona girmiş gibi oluyorsunuz çünkü insanlar çok saygılı, sakin ve anlayışlılar. böyle bir sosyal ve kültürel ortamda gevşememe, iyi hissetmeme şansınız yok. aslında bahsettiğim şey bozulması an meselesi olan psikolojiyi kurtarmak. bu devirde tatil bir lüks değil, bir tedavi. bu yüzden her fırsatta, direkt ülkeden kaçmayı uygun buluyorum.

misal; günlerdir evde asgari ücret konuşuluyor. işten eve dönmek istemiyorum çünkü işin sorunları yetmezmiş gibi, evde de yapılan adaletsiz ödemeler, hayat kaygısı sebebiyle gerilim büyük. peki bu kafa nerede dinlensin? her yerde inanılmaz dolup, geriliyoruz. kendi evimde dahi rahatlayacak oda bulamayacaksam ne yapabilirim? psikolojik rahatlığı satın alabilirim. bu yüzden her bütçeyi uçak biletine yatırmak bana şu devir için inanılmaz mantıklı geliyor. kendi psikolojik sağlığım her şeyden değerli cünkü. bir kere kaybettiğinde, yıllarca psikiyatr'a ve ilaçlarına bunun 10 katını ödüyorsun. içine girdiğin ve bir türlü çıkamadığın eziyet ruh halinden bahsetmiyorum bile. bu yüzden ben uçak bileti diyorum! :)

beyin

içinize ah etmiş bir dönem parasızlık yüzünden gerçekleştiremediğiniz o şeydir.

kimisi için bu bir tepsi baklavadır kimisi için viskidir kimisi için pantalondur uzar gider kilit nokta çok almak istediğiniz bir durumda parasızlık yüzünden alamamış olmanız.

paranız olduğu anda kendinizi bir anda o her ne ise onu alırken bulacaksınız. nereden biliyorsun diye sormayın

tesla.

zaman.

cehennemi satın almak isterdim. sonra oraya kimseyi almazdım.

kocaman bir bahçe içerisinde yaşlı bakım evi ve çocuk yuvası açmak isterdim. dilediklerince gezip, oynayabilecekleri, kendi evleri gibi vakit geçirebilecekleri. kendim yönetirdim. rahat, mutlu ve güvende olduklarından emin olmak için. ahhh milli piyangoda bir b.k çıkmadı. çalışarak yapmak imkansız. gökten zembille para yağmazsa ya nasipten başka şansım yok.

alinacak degil de, yapilacak.

ılk biraz param oldugunda tek basima burgaz adaya gidp harika bi gun geciricem.
mevsimi de geldi;)
yakinda yaparim.

araba (:))

(bkz: victor osimhen)

oyle almak istedigim bi sey yok.
minimalist yasiyorum.
pek tuketmiyorum.
ama param olsa daha fazla hareket ederdim. daha fazla gezerdim hem istanbul da hem istanbul disinda.
ve daha guzel yemekler yerdim. -simdi hep en ekonomik seyleri yiyorum, yoksa yetismiyor-

gezmek ve yemek haricinde paraya ihtiyacim yok.
bi de konser, bale, tiyatro bileti olabilir.

diş, dişlerimi yaptırıp diş plağı ya da implant

sanırım hiçbir zaman olmayacak.

altın hocam

bir şey satın almak değil. ihtiyaçlarıma çoğunlukla sahip olduğumu düşünüyorum. zaten mal mülk parada gözüm olmadı hiç.

ama özel birini alıp yurtdışına çıkmak güzel olurdu.

hiç bir zaman yeterli para olmayacak çünkü alınacak şey bir türlü bitmeyecek .
'yeterli para olduğunda alınacak ilk şey'den sonra ya para bitecek yada hala varsa 'yeterli para varken alınacak ilk şey' alındıktan sonra hala yeterli para varken alınacak ilk şey nedir diye sorulacak. gördüğünüz gibi her aşama kendini ilk kabul etmektedir. o yüzden yeterli para varsa herseyi birden ilk yada ikinci diye ayirt etmeden ilk seferde almak lazım ki kafamızda 'hala yeterli para varken alınacak ilk şey' düşüncesi kalmasın.
"tüm şehir bi' pavyon ve bizim paramız yok
şükür ki karnımız tok".. diye devam eder şarkı bizi anlatırken.

bir alacağım var. geldiğinde şu anda bir küçüğünü severek kullandığım ama iki yönünden memnun olmadığım için verip yerine...



çantaları da takınca beni uzuuuuun süre mutlu mesut taşır.

(bkz: suzuki v-strom 650)