yok be hiç tipim değil denen birine platonik olmak

yaşadığım durum.

dışarıya söylenen söz olduğu için pek anlam ifade etmez.
hep bir cool olmalar falan.

yaşamadığım durum.

hiç tipim olmayan birine platonik yaşamadım diyecekken son anda aklıma geldi ve evet yaşadım. önce o uzun zaman sürdürdü sonra aynı şekilde birbirimizle platonik yaşadık bir süre sonra o bıraktı ama ben sürdürdüm. halen yeri ayrıdır. hiç başlamamak o kadar şiirseldi ki. onun müzisyenliğine katkılar sağladığımı düşünüyorum. ondan bir süre için hoşlanmak, arzulamak beni oldukça meşgul etmişti o dönemler. birbirimize karşı sadece çekim olsa bile asla birbirimize dokunmadık, öpmedik. karşılaşsak yine aynı duygular olur belki ya da bilemem belki de olmaz ama kesinlikle film karakterleri gibiyiz. sanatımın hiç sönmeyen yıldızı, ruhu sönmüş olsa da. müzisyen depresyonu da böyle bir şey heralde. ona da selam olsun. hehe.

ilk entry baya açıklayıcı olmuş... aşkın tanımıdır bu. şu benim tipim değil ya, işim olmaz diye bir şey yok. aşk 2 uyumsuzu tek yapabilir.

hayatın, büyük lokma ye büyük konuşma deme şeklidir.

önce büyük konuşturur, sonra başına getirir ve yaşattırır. hiç şaşmaz.

"of be tam ben tipim, deli gibi seviyorum" de bak nasıl elinden alıyor senin. bu da hayatın gösterip vermeme şeklidir. bu da hiç şaşmaz.

platoniklik kendi aşkını kendin yaşamaktır. kafanda,hayallerinle... o var, beni tanıyor, biz bittik fakat o bitmedi. ben de bittim biz de bittik fakat o hala yaşıyor. baş köşemde.