yüzme bilmemeyi kompleks haline getirmek

suyla alakalı bir korkusu varsa yenmeden öğrenmeyecektir. sakinlik bu işin anahtarı. kompleks yapacak bir şey yok normal bir durum.

benimdir. derin su korkusu olanlar için dünyanın en kolay şeyi falan değildir çünkü belinizi geçtiği anda nefes nefese kalırsınız...

"xay " kardeşim ne güzel anlatmış,göğsünüze kadar geldiyse eğer oracıkta kalırsınız,hemen birinin elinden,hatta parmak ucundan dokunmak istersiniz,okadar çaresizsinizdir,utanırsınız,sıkılırsınız.yüzme kursuna gidemezsiniz çünkü o 2m lik yada 140 cm den fazla olan havuzlarda nefessiz kalırsınız,ortasına bile tek başınıza gidemezsiniz kalbiniz çarpar,korkarsınız.bilirsiniz saçma olduğunu ama kendinize engel olamazsiniz,yani bu bir kompleks değildir,sadece dışardan bakanların hafife alması durumudur.

derin su korkum olmasına rağmen derin su denen şeyin bel hizam olmadığını bildiğim için kompleks haline getirmedim eylemdir.

yıllarca aaaa antalyalısın nasıl yüzmeyi bilmiyorsun gibi bir tepkiyle karşılandım insanlar tarafından. sırf bu yüzden denize gitmeyi sevmediğimi bile düşündüm. ayaklarımın yere değmemesi benim için panik atak sebebiydi. sonra bir gün kalktım yüzme kursuna yazıldım. bir tarafta minicik çocuklar vardı, bir tarafta koca koca teyzeler ve ben. işin teknik kısmına hakim oldum birazcık ve aslında bu sayede korkum da azaldı. sonra eşim bana müthiş bir iyilik yapıp paletle yüzmeye alıştırdı. palet ve şnorkellerimizi takıp açılabildiğimiz kadar açılıyoruz artık. hala çabuk yoruluyorum ama olsun, hiç yoktan iyidir.

öğrenmenin hiçbir zorluğu yoktur. yüzmeyi küçük yaşlarda 2 metrelik havuza girerek ve çırpınarak öğrendim. yüzmeyi öğrenen birisi için yaşanan en büyük fobiydi belki ama bunun üzerine gitmek ve zorluğun içinde kalmak gerekiyor sanırım.

tam olarak yaşadığım durum kıyı ilerisine gidememek ve ailenin yalnız başına denize, havuza göndermemesi olayı ki haklılar. dalgıçlara hayran olup, özenip sadece denizi seyretmekle kalmak zorunda kalan insan çaresizliği herhalde öğrenmek için boğulmak üzere olup kurtarılmayı bekliyorum.

denizde sadece saçma hareketlerle eğlenip yardımla yüzmeye çabalıyorum her seferinde. ama hiçbir zaman tam olarak öğrenemiyorum. eğlendiğim zamanlar yanıma kâr kalıyor.

boyunuzu geçmeyen yerde yüzmenin sonucudur. karadenizli iseniz boğulma olayları yüzünden çekinmeniz işten bile değildir. yüzmek biraz daha aile aktivitesi de olunca işin içinden çıkılmaz. aman canınız sağ olsun da yüzme eksik kalsın

"5 saatlik özel derse bakar, hiç takılmayın böyle şeylere" diyeceğim ama diyemiyorum. bilin bakalım neden?

şaka bi yana kompleks haline getirilmeyecek birşey değil ya. bi insan nasıl bilmez yüzmeyi

kadınlar da daha fazla var. haydi gel yüzelim diyip yooo böyle iyi demenin başka açıklaması olamaz.

malesef ayak ve bacak kısmına kramplariyla meşhur bir insanım bu yüzden çok iyi olamadığım bu konuda evet kompleksliyim.

benim gibi sonradan görmelerde olur bu kompleks.

düşün 15 yaşına kadar deniz görmemişsin. gözle görmekten bahsetmiyorum. gidip bir hafta on gün tatil yapmamaktan bahsediyorum. artık tatile gidebiliyorsun deniz senin ama yüzmek için çaba göstermen gerekiyor. senin için bir eğlence değil artık. ilişkiniz korkuyla başlıyor.

öğrendikten sonra keyifli mi? sanırım deniz insanlarına göre daha az keyif alıyorum. bir hafta denize gitsem maksimum 120 dk suyun içinde kalırım sanırım. o da çok iyi bir koy olacak, serinlemem, ayılmam gerekecek öyle.

bu insanlara neden suya girmiyorsun diye sorup durmayın yada neden yüzme öğrenmiyorsun diye darlamayın çünkü sana hissettirdiği duygu ile bana hissettirdiği duygu farklı yüzmenin. sen bütün çocukluğunu denizde, havuzda geçirmişsin, benim çok farklı eğlenmişim küçüklüğümde. şimdi ikimizin aynı hissetmesi mümkün mü? evet mümkün ama çoğunlukla farklı hissediyoruz.

on yıl önce öğrendim yüzmeyi, ortalama bir insan tecrübesine sahibim ama hala karanlıkta denize giremem. korkuyorum lan.

denizler, yüzmeler, dubalar sizin olsun plajlar, gölgeler, biralar bizim olsun. bak herkes mutlu.

böyle arkadaşlarıma üzülüyorum. adam deniz görmemiş bir de kendine böyle düşünceleri yük ediyor. ama çözüm basit.

hemen ortamdaki kızlardan uzak sote bir noktada su yüzeyinde kalmayı öğretiyoruz ve daha sonrasında yüzmese bile yat turunda filan ya ben yoemuyorum kendimi.siz takılın diyerek tekne kenarında gayet güzel ortamına bakıyor.

aynısı kayak yapmak için de geçerli bence. onu da hemen en azından ilgazdan kayacak hale yarım saatte getiririz. swhshsgd

yüzmeyi öğrenmek sanırım içgüdüsel ya, nasıl öğrendiğimi de pek hatırlamıyorum, kendimce derine gidip suda kalmaya çalıştım, panik yapmadım, oldu işte. bilmiyorum.

kişinin kendi kendine “ulan neden öğrenemiyorum?” diye sinirlenip durması sonucu gerçekleşebilir. misal ben. çocukluğum denizde geçti ama öğrenemedim. hala daha yüzemiyorum. olmuyor. ne zaman denize gitsek aynı tantana. arkadaşlar gider beş metre ilerden “gel gel bi şey olmaz biz burdayız :d” diye cesaretlendirmeye çalışır ya bi de. ulan gelemiyorum zaten sorun orda!

akdeniz ilinde büyümemize rağmen kardeşime özel hoca tutmak zorunda kalmıştı annem. bir panik bir velvele. hala da boyunu aşan yere gitmez. bu sanırım içten gelen panik atağa meyilli insanlarda olan bir korku.

çocukluğunda deniz görmeyen kişilerin haklı kompleksidir. sahi çocukluğundan beri sevmediğin bu yüzmeyi neden sonradan öğreniyorsun? zoraki tatillere niye geliyorsun sahillere? git keçilerini güt dağda belde. emin ol yapay bir hevesle yüzmeye özenmek gibi zavallı değildir: keçi gütmeyi sevmek.

karadenizdeki boğulma olaylarından sonra normaldir