zenginler yaşarken fakirler yazar mı olur

yazarların çoğunluğunun fakirliklerinden dem vurmaları sebebiyle açmaya ihtiyaç duyduğum başlıktır.
a) fakir edebiyatı yapmak okuyucuyu etkiliyor.
b) fakirler zevk-i sefa yapamadığı için yazacak vakit buluyor.
c) zenginler daha yüksek platformlarda yazıyor.
d) yazarlar kendilerini fakir hissediyor
e) hepsi
not: düzeltmeler büyük harf küçük harf yanlışlıkları sebebiyle yapılmıştır.

f-zenginler yazma yetisi kazanmaya gerek görmüyor, ki zenginlerin yüksek çoğunluğunda bu potansiyel yok. rahatlıktan daha boş şeylerle ilgileniyorlar.

aslında ortaya atılan önermeyi ispatlayıp sonra yorum yapmak gerekir bu konu hakkında. çünkü ben "fakir yazarların" çoğunlukta olduğunu düşünmüyorum. refah seviyesi arttıkça sanata olan ilgi de vakit de artar.

cesur başlık. beğendim.

mısır firavunları bu tür olaylara oldukça teknik yaklaşarak kölelerin okuma, yazma ve sanatsal davranışları öğrenme, taklit etme gibi eğilimlerini sert bir şekilde yasakşamışlar. iş ustaları ve çalışma prensipleri ile ilgili çok ciddi yasalar çıkartmışlar. mecazen değil, gerçekten vatandaşın başını kaldırıp göğe bakması bile izne bağlı kılınmış. insan beyni boş kaldığında sorgular ve siyaset yapar, sanat yapar. siyaset ve sanatın çok nitelikli, soylu, cahil halktan ayrı bir yere sahip şeyler olarak görülmesi yerleşik yaşama geçişten sonra başlamış. tabi tarih kaydı ve literatür de bu dönemde uzmanlaştığı için teknik olarak söz konusu kavramsallaştırmaların, değerlendirmelerin sahiplerini baz alıyoruz ve sanatın, siyasetin, felsefenin açılımları içerisinde bir elitizm her zaman bulunuyor. belki de olgulara antropolojinin yardımıyla beraber nitelikli ve niteliksiz, devrimlerden öncesi ve sonrası diye gruplara oluşturarak yaklaşmak gerekebilir. bilemiyorum. karışık konu.