bir süre ara verip sözlüğe geri dönmek

üç ay gelmem diye planlanlarken onuncu günün akşamı tekrar geliyorum buraya. arkadaş bu nası işmiş? ne seviyormuşum yazmayı ben.
iç sesim adeta tanım sesi oldu. herhangi bir olay sonrasında içimden başlıyor tek başına yazmaya. noluyor diyorum acaba kafayı mı yiyorum diyorum yoo elle tutulur bir şey yok.
nasıl seviyormuşum yazmayı ahh.. nasıl özlemişim şu tanım kutucuğuma parmaklarımla pıtı pıtı cümleler yazmayı. içimi boşaltmayı, düşüncelerimi paylaşmayı ne kadar özlemişim.
yok arkadaş olmuyor diğer sosyal mecralarda.
bugün ınstagramda bir gönderinin altına yorum yazıp sildim. yorum yazıp sild...
napıyorum dedim yaa??
hikaye paylaşıyorum uzun uzun yazılar yazmak istiyorum. doldurmak istiyorum ekranı kelimelerle.
oofff akıp gitmek istiyorum işte yaa...
bu kelimeler yok mu bu kelimeler ahh...
hele bu yazılar bu cümleler...
sanki biri ağzımı tıkamışta konuşamıyorum.
yanaklarım şişiyor, şişiyor ve şişiyor... derim yırtılmak üzere öyle acıyor ki... heh işte yazamamak öyle bir his.
efendim geldik gelmesine ama sevgili sözlüğün ad değişikliği ile karşılaştık. eski isim daha kulağa hoş gelirken normal kelimesi pek bir cazibe katmıyor.

-nerede yazıyorsun?
+ kafa sözlük
-hmmm..

-nerede yazıyorsun?
+normal sözlük.
-tamam da adı ne?
+normal sözlük.
-(kafa buluyo ya) hmm iyi...

tasarladığım tek senaryo isim konusunda sorun çıktığı ve kurucuların bir masa etrafında toplanıp o mu olsun bu mu olsun diye birbirlerine isim sundukları ama hiç biri beğenilmeyince içlerinden birinin usanmış ve kızmış bir vaziyette "tamam ulan normal olsun madem. normal sözlük. hiç bir yere çekilmeyen düz bir sözlük. normal. basit. düz... kabul edenler?...etmeyenler?...kabul edilmiştir!"

senaryolar diyaloglar bitmez tükenmez efendim. sevdin mi yeni adı derseniz sevmedim. fikrimin bir önemi var mı yok. o zaman kalındığı yerden takılmaya devam.