dopaminendorfin yazar profili

mutsuzum, yalnızım, omuzlarımdaki baskılar her geçen gün artıyor. sınav stresim var, unuttuğum veya bilmediğim çok konu var. kaç yaşıma geldim hala sınavlarla uğraştığıma inanamıyorum. bu kısır döngüden bir an önce çıkmak istiyorum.
herkesin gerisinde kalmış gibi hissediyorum. herkesin gözüne batıyorum. herkes her hareketime bir şey söylüyor. sürekli minnet borcu yüklüyorlar. bu yüzden çok mutsuzum. böyle bir hayatım olmasını hiç istemedim, hiç böyle hayal etmedim. bu sıkışmışlıktan bu düşüklükten yıllardır çıkamadım. nefret ediyorum her anımdan ve çoğu şeyden.
çevrem beni o kadar yük gibi görüyor ki hayatımda yaptığım fedakarlıkları bile göremez hale gelmişim, kendi yaptığım şeyler bile gözümde hiç olarak yansımaya başlamış onu fark ettim.
bu bataklıktan çıkmak için her zaman dua ediyorum. umut ediyorum. artık çocuk değilim ve insanların her tavrı her hareketi biliyorum ki öylesine değil düşüne düşüne yapılmış eylemler. açık hedef gibi hissediyorum. yorgun hissediyorum. kimsesiz hissediyorum.

bu yaz öyle birini tanıdım ki aklımı başımdan aldı. zeki, çevik, konuşkan, pozitif, güler yüzlü, saygılı ve flörtöz.
uzaktan uzağa zaten beğeniyordum ama birebir tanışınca daha da etkilendim. o da beni sevdi, laf arası paslaşmalarımız vardı hepsini anlar hepsine karşılık verirdi. mutluydum.
etrafına saygılı yaklaşmasıyla, insanlara kim olurlarsa olsun yardımcı olmaya çalışmasıyla veya hatalarımı söylerken kırmadan dökmeden doğrudan söylemesiyle dedim ki evet bu kesinlikle ciddi düşünülebilecek biri.
giyimime kuşamıma dikkat eder, takıların rengine kadar inceler güzel iltifatlar ederdi ve evet elbette çok hoşuma giderdi ayrıca bir erkeğin bu kadar ince detaylara önem vermesi pek rastlanılan bir şey de değildi.

yanlış anlaşmaların olduğu bir günde yüzümü asmıştım ve hiç konuşmamıştım oysa o hep iletişim kurmaya çalışmıştı. aradan geçen hafta sonundan sonra hafta başında beni yakaladı ve nedenini sormuştu. hafta sonu bunu düşünmüştü. beni önemsediğini düşünmüştüm, hoşuma gitmişti.
ver her daim küçük bakışmalar, gülüşmeler, göz kırpmalar ve şakalar..

gel zaman git zaman o ortamdan ayrılma zamanım gelmişti, bana veda ederken samimice sarıldı ve sosyal medya hesabını verdi.
hesabına ulaştığım için sevinçliydim artık ona daha yakındım ama hesabını incelediğimde eşcinsel hesapları takip ettiğini gördüm. o an yaşadığım hayal kırıklığı ve boğaz düğünlenmesi bana gerçekten acı vermişti.

bir hafta sonra bir sebep gösterip ziyaretine gittim, beni görünce pek sevindi, sıkıca tutup sarıldı o kadar yakındı ki göğsü göğsüme değiyordu. yine giydiklerime iltifat etti. güzelce lafladık konuştuk ama içim buz gibi olmuştu. müsait bir anda onu tenha bir yere çekip sordum sen gerçekten böyle misin diye ama elbette inkar etti. etse bile gerçek gün gibi ortadaydı.
eşcinsel veya biseksüel olmasına değil böyle olduğu halde benimle ilgilenmesine, benimle flört etmesine, beni umutlandırmasına ve gözümün içine baka baka yalan söylemesine çok kızdım.
bu da böylece yaşadığım en ilginç hayal kırıklıklarının arasına girmiş oldu.

saç toplanıldıktan sonra üstten anten gibi fırlayan minicik kıl tanelerine dikkat kesinilmiş, incelenmiş, bakılmış, üzerine düşünülmüş ve bunun için bir başlık açılmış.

kimse beni bu kadar sevmedi..

ön yargının tamamen gereksiz bir şey olduğunu düşünmüyorum. denenmiş veya gözlemlenmiş durumlardan sonra ulaşılan genel bir yargı olduğunu düşünüyorum. aynı sonuçların çıkacağı bir olasılığı tekrar tekrar deneyip yeni hatalar yapmanın bir anlamı yok ancak her şeyde olduğu gibi bunda da istisnalar elbette çıkıyor. işte o azınlıktaki istisnalar için ön yargının çarpık olduğu iddia edilir.
karşımda şu an o istisnanın bir örneğini görüyorum.
kendi halinde yaşayan, üniversitede pek de gönlü olmadığı bir bölümde okuyan ve bateri ile ilgilendiğini aslında müzisyen olmak istediğini söyleyen birini tanıdım. müzikle uğraşmak aslında ruhun inceliğini gösteriyor ama ben kendimi merkeze aldığım için bu hayallerle yaşayan insanlar açıkçası bana balonmuş gibi geliyor. sanki hayatı ve hayatın içinde olan tüm olguların hiçbirini önemsemiyorlarmış gibi geliyor.
ancak şu an karşımda ilkokul öğrencisi bir çocuğa ders çalıştırırken görüyorum. neredeyse bir saat oldu ve karşılığında bir ücret de almayacak ve her soruyu tek tek ona açıklıyor. benim yargıma göre demek ki balon değilmiş, insanmış.

ne zaman "ben oldum" desen hayat sana öyle kişiler ve öyle olaylar getirir ki bir bebek saflığında daha pişmemiş olduğunu anlarsın.
yenilenen ve sürekli değişen bir oyun gibi.
her yaş ve her konumda hayat bize hep farklı şeyler gösteriyor, öğretiyor.

okan yalabık beyfendi hazretlerinin sesidir.

sürekli kaos, kargaşa, şiddet, kavga, huzursuzluk, dram, linç, haksızlık, hukuksuzluk, acı, gözyaşı, yalan yanlış politik siyasi haberler vs vs vs.

türkiye gündemi o kadar yorucu ki içten içe insanı yaşlandırıyor. bu kadar olumsuz habere maruz kalmak insanın ruh sağlığı için iyi değil.
sosyal medyamda sadece birkaç tane tarafsız sayılabilecek ve dramatize şekilde haber paylaşmayan haber hesaplarını takip edip geri kalan tüm hesapları çıkarttım. ne kadar az görürsem ve bilirsem o kadar iyi. belleğimde bu kadar kötü şeyleri kaydedip kendime niye yük ediniyorum ki

ek: bazı arkadaşlar bizim gündem eleştirimizi beğenmemiş ne de olsa kendileri beştepe'den türkiye'yi yönettikleri için bizim küçük dünyamız dar gelmiş olabilir, saygılar efendim önemli işlerinizde sizi meşgul etmeyelim.

erkek olmak nasıl bir şey acaba ya? belli bir kas kütlen var ve kadınlardan daha güçlüsün istediğini yapabilirsin aynı zamanda koruyabilirsin. etrafında senden de güçlü erkekler var. fazla duygusal olursan diğer hemcinslerin arasında da dışlanma ve zayıf görülme olasılığın yüksek. kadın düşmanı bile olsan kopamadığın tek kişi annendir ve sürpriz o da bir kadındır. babayla olan çatışmalar zaten apayrı.
ilgini çeken çekmeyen birçok farklı kadın var.
sorumlulukların var özellikle daha geleneksel bir ortamdaysan aile sorumluluğun kesinlikle var, bugün çalışamam deme lüksün hiç olamaz olursa çoluk çocuk perişan olur karın mecburen seni boşar.
bizim gibi ülkelerde başka sorumluluk da yüklenir üzerine.
bu bir ahh ne kadar üzüldüm size yazısı değil sadece merak ve yorum üzerine yazılmış bir yazı.

üşümediğim zamanlar hariç güneşlenmeyi, güneşe çıkmayı hiç sevmiyorum. yok güneş mutluluk hormonunu arttırırmış yok vitamin sağlarmış. çıkınca daha çok mutsuz oluyorum. yüzümü yakıyor, bedenimi yakıyor, terletiyor, biraz fazla kalınca da tenimi bronzlaştırıyor, bazen başa vuruyor.
neyi güzel nesi güzel bunun
sevemiyorum seni anla artık.

saçlarımı birkaç yıldan beri kendim kesiyorum. zaten geçen sene enseme kadar kestirdiğim kısacık saçlarım vardı bu sene kendi kendine uzamaya başladı. sene içinde 3-4 defa uçlarından kesip aldım. katlarım zaman içinde kaybolduğu için geçen gün yine bildiğim türden keseyim dedim yapmaz olaydım. boyu ve katlar ile ilgili bir sorun yok ama kendimi huzursuz hissediyorum. kesmeden önce daha iyi hissediyordum şimdi içime her şey boş zaten sıkıntısı geldi. boyu normal katı da iyi ama yine de böyle hissediyorum.
saçlar için enerji alanı diyorlardı, doğru galiba.
yıl sonuna kadar bir daha dokunamayacağım.

başlıktan anlaşılacağı gibi en tuhaf zevkim;
gece saatlerinde uzaktan duyduğum ambulans sesidir.
biliyorum orada biri can çekişiyor acilen yetiştirmeye çalışıyorlar bundan zevk aldığım yok elbette sadece uzaktan gelen sesi dinlemeyi seviyorum.

bir de uzaktan gelen tren düdüğünün sesini duymayı seviyorum.
uzaktan gelen seslere karşı bir ilgim var demek ki. tuhaf işte.

şahsi bir mesela haline getiriyorsa demekk..

şirkete bağlı özel hatları yokmuş gibi neden müşteriyi kendi telefon numarasıyla ararlar anlamıyorum.

evlilik olmayacaksa ya da en azından düşünülmüyorsa artık insanlarla görüşmenin saçma ve gereksiz olduğunu düşünüyorum. benim gibi hassas ve tam bağlanan insanlar için eski sevgili olayları yanlış bir tercih oluyor.
kimisi var hiç bağlanmıyor veya umursamıyor ondan ona atlıyor ama ben ve benim gibiler için yıkıcı oluyor çünkü duygusal yatırım yapıyoruz o yüzden insanlarla boş boş takılıp bağlanıp ondan sonra da amaan tecrübe oldu napalım yani diyecek kredim kalmadı.
her seferinde inanıp ellerimin boş kalması beni üzüyor
ve ondan ona gideyim derken bence ruh kirleniyor.
latin dizileri gibi herkes herkesin eskisi çıkıyor gereksiz ve tat kaçırıcı bir şey bence.
birkaç sene evvel böyle düşünmezdim ama artık düşünüyorum. bazen geleneklere bağlı kalmak lazım.

tek tek elimle mi yerdim yoksa eğilip hüüüp diye hepsini çeker miydim onu düşünüyorum

alsam tek başıma bitiremezdim o yüzden almadım. yarım karpuzumu paylaşacak bir kişi bile yok dostum..

laf cambazlığı yaparak kendilerini üstün ve "yeterli zekaya" sahip görürler sizi de her anlamda "yetersiz" bir zeka olarak görürler.
içlerinde öyle tuhaf öyle delisi var ki bazen içimden ben bundan niye ders alıyorum ki diye geçiriyorum.
hele bi tanesi tam deli. insan düşmanı, erkek düşmanı, hayvanlara tapma derecesinde bir kaçık. derse başlamadan en az 30 dk ınstagramda gördüğü videoları, insanların yorumlarını anlatıp duruyor.
bu kişi sadece bir örnek böyle tip hocalar maalesef var. ne kadarı hoca ne kadarı değil tartışılır tabii.
bu tipler itici oldukları için yalnızlar etraflarında insan yok, kurdukları bir aile ya da dost çevresi genelde olmuyor o yüzden sosyalleşmek için öğrencileri ve sınıf ortamını kullanıyorlar. gerçekten acınası tipler ama acımıyorum çünkü egoları yüzünden bu hale geliyorlar. mezun olan öğrencilerinden hiçbiri bunlara geri dönüp bir selam bile vermiyor aramıyor sormuyor çünkü hak etmiyorlar. insanların zamanlarını çalıyorlar, morallerini bozuyorlar. ülke gençlerine umut ve yürek verici şeyler söylemekten ziyade siz bi boka yaramazsınız minvalinde konuşuyorlar. günün sonunda kendisinden aşağı gördüğü insanlar evinin bozuk musluğunu tamir etmeye geliyor, tıkalı kanalizasyon borusunu kendisinden düşük gördüğü biri açıyor veya aç karnını yine yetersiz gördüğü birinin elinden çıkmış gıda ile doyuruyor. vefasızlık ve tanrıcılık oynamaktan başka numaraları da yok.
biraz diş bileyen birkaç öğrenci görünce hemen sınav sorularını zorlaştırmakla tehdit ediyorlar.
bunu okuyan bir üniversite hocası çıkarsa bu tiplere kimse hak helal etmiyor bilginize. kul hakkına girmeyin.

çantalarından tam çıkartmadan şeffaf poşetin içinden kıyır kıyır yedikleri - genellikle bayatladığı için ufalanarak yerlere dökülen hamur işleri- her şey.

çoğunlukla yaşlı teyzeler başını çeker bu durumun. onları izlemeyi çok severim. kıyıda köşede utana sıkıla döke saça hızlı hızlı yerler ve daha ağızlarındaki lokmayı yutmadan hızlıca çantalarının fermuarlarını kapatırlar. o fermuar birkaç kez takılır o sırada etrafa hızlıca bakarlar onu izleyen, fark eden birileri var mı diye. ben ettim teyze, ben hep seni sessizce izledim ve işte buralara kadar yazdım, afiyet olsun, utanma.

seviyeli e-romantik bir ilişkimiz bile var

gülünç paylaşımlar yaparak kendilerini kahraman ilan ederler. isteyerek değil de sanki "bana bakın vatanım milletim için kendimi feda ediyorum" der gibi postlar, hikayeler, tweetler paylaşırlar.
acıklı şarkılar, garip gureba özlü sözler de eklerler.

hakkıyla bu işi yapan insanlara saygı duyuyorum çünkü öyle bir an gelebilir ki gerçekten canını da verebilir; benim tuhaf bulduğum ise bunu romantize ederek ilgi çekmeye ve takdir toplamaya çalışan tiplerdir.

bir takım ergenlerin ya da ergen ruhlu kimselerin sistemin açığını kullanarak sevgililerinin fotoğraflarını şarkının albüm kapağı yerine ekleme işidir.

ne siz ne de sizi insanların ekranında paylaşmayı çokk seven o zavallı ucube sevgiliniz kimsenin umrunda değilsiniz sadece sinir bozuyorsunuz ve tipiniz de bir şeye benzemiyor.