andımızı okumuş sözlük yazarlarımız

güzel günlerdi.
genelde mikrofonda okuyacak iki kişi çıkarırlardı. mikrofon ortada tutulurdu, ikinci kişi karşı sınıftansa onun sesini bastırmak için çığlık ata ata okurdun. o da aynı şekilde senin sesini bastırmak için ciyaklardı.
sınıflar da bizimki daha iyi okuyor diye triplere girip diğer sınıfın sırasına havalı havalı bakış atarlardı. destek için sınıfça son ses eşlik edilirdi.
ve kulaklar türk varlığına armağan olurdu.

ne mutlu türk’üm diyene! iyi dersler.