andımızı okumuş sözlük yazarlarımız

ben o döneme denk gelmiş biri olarak bu dönemdeki z kuşağının yaşadığı talihsizliklere çok üzülüyorum , keşke herşey bir rüya olsa da 90 ' lara dönebilsek .

o zamanlar güzeldi ya. bir de çocuk olduğum için dünyadan bir haberdim. benim dünyam evimden ibaretti. ah ahh.

iyi dersler arkadaşlar.

şanslı olan neslin son temsilcileridirler
aynı zamanda şanslı olan nesillerin en şanssızları...

sabahın erken saatinde sıraya girer aramızdan birini seçerlerdi. kimisi utanarak kimisi büzülerek çocukların yüzüne bakardı. bir başlardık okumaya bir özgüven gelirdi milli duygularımız kabarırdı. aslında amacı bize yakışanı bize anlatmaktı.ancak kimse andımızı ciddiye almadı ve andımızda söylediği gibi biri de olmadı.

çok şanslıymışız. geçen sene öğrencilerime öğretmiştim, andımız ne neden yasak diye sorduklarında ve onlar okurken neredeyse ağlıyordum.

bence güzeldi derse girmeden önce o soğukta hazırolda bekleyip de mikrofona tiz sesde bir kız öğrencinin bağıra bağıra okuduğunda uykumuz açılırdı. ama en güzeli 'ne mutlu türk'üm diyene' dediğimizdeki o coşkuyu unutamam.

benimdir.
pazartesi günleri istiklal marşı'ndan önce okurduk. o gün 2 defa bir şeyler okuduğumuz için ilk dersin erimesinin hafif bir keyfi olurdu.
bir de daha çok ufakken, yengenizle en çok bu bahçedeki marş sırasında yan yana olurduk. onu severdim. zaten liselerde okutulmuyordu.

cuma akşamları da istiklal marşı'nı "oh beee! okul bitiyor lan!" heyecanıyla bağıra bağıra okur, "hakkıdır hakka tapan milletimin istiklal" denildiği anda, müdürün "iyi tatille..." sözü bitmeden bağrışlar çağrışlar, çığlıklar ve feveranlarla okulun bitişini tüm mahalleye ilan ederek ellerimizdeki beslenme ve resim çantalarını savura savura evlerimize koşardık.

...
varlığım türk varlığına armağan olsun.
ne mutlu türküm diyene!
her sabah o coşkuyu,heyacanı yaşadığım için çok mutluyum.

yani düşünüyorum da okumasak ne kaybederdik, hiç. ama çocuklar rutini sever. kendilerini güvende hissederler. hatırlıyorum da bir keresinde sağ sol çatışmasında bizim okulun bahçesinde arbade kopmuştu. öğretmenler bizi saatlerce sınıflara kapatıp sıra altında bekletmişti. pazartesi korka korka okula gitmiştik. hiç bir şey olmamış gibi andımızı okuduğumuzda içimiz rahatlamıştı. herşey normale dönmüş gibi hissetmiştim.

inanıyorduk... andımızı okudukça iyi insanlar olacağımıza... inandığımız tüm milli değerler yok edildiği gibi bu da yok oldu işte.. ve biz hiçbir şey yapamadık..

z kuşağıyım ama ilk dönemlerinden olduğum için andımızın okunmasına denk geldim. her sabah varlığım türk varlığına armağan olsun derken tüylerim diken diken olurdu. şu anda aynı hisler içerisindeyim.

içinde bulunduğum ve gurur duyduğum durum. sabahları, andımızı okumak için yarış halinde olurduk. okul görevlimiz, çerçeve içinde ki andımızı, koridorda bulunan masanın üzerine bırakırdı. sabah erken kim gelirse o kapar okurdu.
varlığım türk varlığına armağan olsun.
ne mutlu türküm diyene.

yine güzel bir çocukluk geçirmişiz, geriye dönüp baktığımda şanslı hissediyorum şimdikilere göre.

hem 8-900 kişinin önüne çıkmaya çok utanırdım, hem de andımızı okumaya koşarak çıkardım. *))

ortaokulun sonuna kadar okumuştum.

okumuş ve aynı zamanda en az 1 kez okutmuşuzdur.

gururla okudum, yine okurum. çocuklarım olduğunda onlara da okutacağım. ülkesini seven herkes gururla okumalıdır.

varlığım türk varlığına armağan olsun.
ne mutlu türküm diyene.
mustafa kemal atatürk.

çocukluğuma dair sevdiğim nadir şeylerden biri. gözlerimde canlandı:')

(bkz: buyrun benim).
bahçede ikişerli ya da beşerli -sınıfın kalabalığı ve kapladığı hacme göre bu sayı hep değişirdi- sıra olup kör eden güneşe kurşun atar gibi gözümüzü kürsüye diker, kürsüden yükselen sesi taklit ederdik. her sabah değişen kürsü ikilisi nesiller boyu ezberlenegelen ve hiç değişmeyen bir melodiyle şiiri okuyup ve bize de okuttuktan sonra dağılır derse girerdik. bunu kara kış soğuklarının yaklaştığı güz döneminde iç mekan büyük koridorlarda, bahar dönemlerindeyse bahçede yapardık. şimdi yıllar sonra anarken bile mart soğuğuna rağmen kafama güneş geçiyor hissi uyandı, niye öyle oldu ki ya?

ben de okudum. ezberlenecek dediler ezberledim, okunacak dediler okudum. nedenini hiç sormadım. gurur verici miydi hiç bir fikrim yok. çünkü yalnızca çocuktum, çocuk. bana neyi ezberlemem, neyi okumam gerektiğini söyleseler onu ezberleyip okurdum. hiç siyasi bir kavgam, idealist bir davam yoktu. çünkü yalnızca çocuktum. çin’de doğmuş olsaydım başka bir and okurdum, kanada’da doğsam başka bir and. çünkü yalnızca çocuktum. yalnızca çocuk olduğum için ne gurur duydum ne de karalar bağladım ezberleyip okuduğum şeyler için. çocuk olduğum için hiç farkına varamadım siyasilerin ideolojik kavgalarının arasında çocukları nasıl kullanabileceklerini. çünkü yalnızca çocuktum. ve tam da çocuk olduğum için, umrumda da değildi bu saçma kavgalar. tam da çocuk olduğum için; ne ezberleyip okuduğumla gurur duydum, ne de karalar bağladım. yalnızca çocuk olmak istedim. ideolojileriniz büyüdüğümde zaten beni kirletirken umrumda bile olmadı neyi ezberleyip okuduğum.

insan zihninin, birbirinden ilgisiz gibi görünen iki davranışı yorumlarla eşleyebildiğini tereciye tere satan bir nlp gurusundan dinlemiş yazardır.

her pazartesi sabahı o bahçede tekrarlanan andımızın çocuk zihnimdeki karşılıklarını bir yokladım: en başta bu sahnede yerini aldığın anda okuldasın! burada kurallar var, müdür diye biri var. istediğin gibi davranamazsın kafana göre. her bir arkadaşınla eşitsin çünkü dilersen sen de okutabilirsin bu andı tüm okula. bazen lider olabilirsin; bazen topluluğa uyan...

her koşulda bu okul bizim; okuldaki her çocuk da 'biz'den. başka başka evlerden gelip küçük küçük sınıflara dağılacak olsak da birazdan...her haftanın ilk sabahında kocaman bir 'biz' oluyoruz büyükleri sayıp; küçükleri severken. her birimizin beraberce sahip olduğu bu bahçede.