kilolu olmak

bence dünyadaki yüzyıllardır varlığını sürdüren en yıkıcı “ ayrım” dır fiziksel form.işin komik tarafı hepimiz bunun parçasıyız.hepimiz fiziğimize, güzelliğimize dikkat etmek zorunda bırakılıyoruz çünkü formun biraz fire vermeye başlasın, ailenden bile “ fiziğinin bozulmaya başladığı” ile alakalı tenkit alıyorsun.seni psikolojik olarak sürekli diyet yapmaya zorlayanlar mı ararsın? kilolu olduğun için sevilemeyeceğini düşündürenler mi?

erkekler içinde aynısı geçerli.sanki kilolu insan dünyanın tercih edilmesi güç insanıymış gibi lanse ediliyor.çekici olmanın sadece beden formu üzerinden lanse edilmesi yanlış.dünyanın en zeki erkeğide çekici olabilir, en çalışkanıda hatta en güzel konuşanıda.çekicilik bireysel değişkenliğe sahiptir.bu konuda amerika/ avrupaya özeniyorum.
insanlar fiziksel olarak uygun bulunmayan insanlarla bile çıkıp, evlenebiliyor.insanların aradıkları “ ruh-karakter-kalp” olmalı.fiziksellik çok kolay değiştirilebilecek bir şey.

bundan 4-5 önce 49 kilo bir kadındım.şu an biraz kilo aldım ama yine eski kiloma inmeyi kendimce planlıyorum.yani görüldüğü üzere, biraz kişisel katılık ve çaba ile fiziksel form sürekli değiştirilebilinir ama karakter? kalp? vicdan? iyi niyet?

yıkıcı değil, yapıcı olmak gerekiyor.

sevgi içseldir, sadece fiziksel değil ki bence her insanın hayatı boyunca kendi fizikselliği üzerinde sapıtmaya hakkı olmalı.hayatı boyunca fiziği bozulmasın diye insanlar bir çok şeyden mahrum tutuyor kendisini.ben 2 yıl boyunca tatlı yemedim mesela. ne var biraz sapıtmayı göze alıp, 4-5 ay yiyemediğim ne varsa özgürce yediysem? oh iyi yaptım! vücut benim. yine allahımın izniyle geri inerim kiloma.