1.
türkiye'de tacize uğramamış kadın olmaması
objektif açıdan bakarak söylüyorum:
dünyanın neresinde yaşıyor olursanız olun, tacizsiz bir hayat kadın için neredeyse imkansız. avrupa'da - amerika'da dahi taciz vakası ile karşılaşıyorsunuz. açıktan açığa olmasa bile, dolaylı yoldan olabiliyor. bu coğrafya ile ilgili değil, insanın kendi karaktersizliği ile alakalıdır. bunu ülkelere değil, içinde yaşayan insanların haysiyetlerine bağlamak gerekir. bu noktada bir ırk üzerinden genelleme de doğru olmaz. global açıdan, toplumda var olan manyaklar yüzünden bir ırkı etiketlemeyi ahlaki bulmuyorum.
fakat iş türkiye'ye geldiğinde, bu bakış açımı çöpe attığımı söyleyebilirim. bizde de ahlaklı bir azınlık var ama toplumun geneli büyük bir çöküş halinde. çoğu insan istismarcı haline geldi. bazıları gizli biçimde bunu sürdürürken, bazıları medya sayesinde ifşalanıyor ama bizim son 6-7 yıllık ahlaki bozulmamız çok uç seviyelerde. bunun ne bahanesi ne nedeni yok. - olamazda.
türkiye kısmında, burada var olan erkek zihni artık psikolojik olarak tüm çıtalarını kırdı. elektrik direkleri, balkon demirleri, bidonlar, hayvanlar derken denemedikleri olgu kalmadı. ben 70-80-90'ları çok özlüyorum. toplumda ağır bir hiyerarşi vardı ve kimse etik anlamda bu kadar rotası şaşırmış biçimde yaşayamıyordu. büyük dedelerimizin ve dedelerimizin kurallarını, suçlulara kök söktürme biçimlerini mumla arıyorum şu an.
dedem kara kuvvetlerinden emekli bir subaydı. bu sebeple inanılmaz güvenli bir ortamda büyüdüm. çocukluğum çok güvende geçti. ne oynadığım sokaklarda ne de içine girdiğim ortamlarda bir tane suistimalci tip ile karşılaşmadım çünkü dedem böyle insanları ne çevremizde ne toplumda tutmazdı. gördüğünün- fark ettiğinin anında yasal olarak icabına bakardı.
dedemin olduğu yerde bir adam eşini- cocugunu dövecek, ona silah çekecek, onu sözlü/ psikolojik istismar etmeyi deneyecek, okullarda istismarlar olacak, yollarda yürürken kadınlara/ kızlara laf atılacak ve daha niceleri.. bunlar imkansızdı arkadaşlar. dedem topluma çok duyarlı bir adamdı. asker olmasının getirdiği koruma güdüsü sebebiyle, mağdur olan kim olursa olsun mutlaka yardım ederdi. sokaktan geçen bir insana bile bir kötülük yapıldığına denk gelirse, müdahale ettiğini bilirim.
gerçe şimdi de babam ve amcalarım var. dedemin geleneğini devam ettiriyorlar. yanlış bir şey görsünler, asla duyarsız kalmazlar. suça tahammülleri yok. yine de bir üst paragrafta geçirdiğim olguyu yeniden dile getirip "dedelerimizin ahlak kuralları" diyorum.. keşke hepsi dirilse. şu toplum 2 günde adam olur.
dünyanın neresinde yaşıyor olursanız olun, tacizsiz bir hayat kadın için neredeyse imkansız. avrupa'da - amerika'da dahi taciz vakası ile karşılaşıyorsunuz. açıktan açığa olmasa bile, dolaylı yoldan olabiliyor. bu coğrafya ile ilgili değil, insanın kendi karaktersizliği ile alakalıdır. bunu ülkelere değil, içinde yaşayan insanların haysiyetlerine bağlamak gerekir. bu noktada bir ırk üzerinden genelleme de doğru olmaz. global açıdan, toplumda var olan manyaklar yüzünden bir ırkı etiketlemeyi ahlaki bulmuyorum.
fakat iş türkiye'ye geldiğinde, bu bakış açımı çöpe attığımı söyleyebilirim. bizde de ahlaklı bir azınlık var ama toplumun geneli büyük bir çöküş halinde. çoğu insan istismarcı haline geldi. bazıları gizli biçimde bunu sürdürürken, bazıları medya sayesinde ifşalanıyor ama bizim son 6-7 yıllık ahlaki bozulmamız çok uç seviyelerde. bunun ne bahanesi ne nedeni yok. - olamazda.
türkiye kısmında, burada var olan erkek zihni artık psikolojik olarak tüm çıtalarını kırdı. elektrik direkleri, balkon demirleri, bidonlar, hayvanlar derken denemedikleri olgu kalmadı. ben 70-80-90'ları çok özlüyorum. toplumda ağır bir hiyerarşi vardı ve kimse etik anlamda bu kadar rotası şaşırmış biçimde yaşayamıyordu. büyük dedelerimizin ve dedelerimizin kurallarını, suçlulara kök söktürme biçimlerini mumla arıyorum şu an.
dedem kara kuvvetlerinden emekli bir subaydı. bu sebeple inanılmaz güvenli bir ortamda büyüdüm. çocukluğum çok güvende geçti. ne oynadığım sokaklarda ne de içine girdiğim ortamlarda bir tane suistimalci tip ile karşılaşmadım çünkü dedem böyle insanları ne çevremizde ne toplumda tutmazdı. gördüğünün- fark ettiğinin anında yasal olarak icabına bakardı.
dedemin olduğu yerde bir adam eşini- cocugunu dövecek, ona silah çekecek, onu sözlü/ psikolojik istismar etmeyi deneyecek, okullarda istismarlar olacak, yollarda yürürken kadınlara/ kızlara laf atılacak ve daha niceleri.. bunlar imkansızdı arkadaşlar. dedem topluma çok duyarlı bir adamdı. asker olmasının getirdiği koruma güdüsü sebebiyle, mağdur olan kim olursa olsun mutlaka yardım ederdi. sokaktan geçen bir insana bile bir kötülük yapıldığına denk gelirse, müdahale ettiğini bilirim.
gerçe şimdi de babam ve amcalarım var. dedemin geleneğini devam ettiriyorlar. yanlış bir şey görsünler, asla duyarsız kalmazlar. suça tahammülleri yok. yine de bir üst paragrafta geçirdiğim olguyu yeniden dile getirip "dedelerimizin ahlak kuralları" diyorum.. keşke hepsi dirilse. şu toplum 2 günde adam olur.
devamını gör...