jean louis fournier bu kitabında diğer eserlerinden de bahsetmiş ve aslında hepimizin göz ardı ettiği ölümden sonra bir kadavranın yaşadıklarını dile getiriyor. kadavra olarak onu inceleyen egoine (egoine fransızcada kalın dişli el testeresi demekmiş) ismini taktığı öğrenci her bir organını incelediğinde o organıyla ilgili anılarını, yaşamındaki öykülerini anlatıyor. yazar kitabı kendi kendine konuşma havasında yazmış. otobiyografik anlatımlara sahip ve yazar tüm mizahını hayali bir ölüm dünyasına sıkıştırarak kendisini eleştirel bir dille ele almış. yaptıklarından memnun görünmese de anlatırken onlardan da haz aldığını inkâr etmiyor. bu yönüyle okurunda bir tiksinti hissi uyandırdı da kitabın sonunda yazar da kendisinin otopsi masasındaki haline acımış olacak ki kendine yönelik eleştirisini yumuşatıyor.
devamını gör...